yeşile boyar kar gözlerinizi bulutlarla oynaşır
sevdalarımız
ham güneş içimizi ısıtır
ırmaklarla sevişir kanat uçlarımız
harman sonu hasatlarında
sevdalara kara sevdalara tutuluruz
yar değince harabedir gönül yatağı
     ırmaklarımızın.
toynaklar altında topraklardan
dövüşerek ekmek döşürür bulutlarla yarıştırdıklarımız.
sır gibi saklıdır sevdalarımız
en kuytu yerinde yüreklerimizin
güneşten sakındığımız
bir çift bakış
yıkık harabe köylerden, gecekondulardan
getirdiklerimiz.
çocukken başlar
gecelere sığdırıp üzerine karanlık yıktıklarınız
şimdi
bir kum tanesiyim bu sahilde
bu dalga beni sana getir mi ki
beni bul canım okyanuslarla el ele
bir barikatta deniz vurgunu.
Kol kanat olduk elini uzatana
yüreğimizi koyduk avuçlarına
sevda da kavgada yol tutanların
kalkan olduk karanlık mızraklara…
grafon kağıtlarından 23 Nisan elbiselerinin içinde birlikte estik
on altı yaşında
giden yılki yapraklarımızı aradık harabe köylerde
Susuz ağaç diplerinde
yeşilden, maviden,
ak bulutlardan, rüyalardan indirip sevgilileri
göz bebeklerine koyan
Şairler, ozanlar olduk…
Şimdi;
beni bul
bir kum tanesiyim
Okyanuslar önünde minnacık bir şair
Turgay Delibalta