Hiç kendimi bu gece olduğum kadar cesur hissetmemiştim.

Ellerim bile titremiyor bu yazıyı yazarken… Bir türkü sesi var sadece kulaklarımda, bana seni anımsatan. Bir de masamda resmin…

Soruyorum kendime, niye böyle oldu her şey? Niye ben bu noktadayım? Niye son gecemi yaşıyorum bu gece? Bilmiyorum dünya kaç son gördü böyle.. Kaç tanesinin ardından üzülen olmadı? Kaçı pişman oldu bu sonu yaşamaktan? Bu dünyada göremem artık seni, bu son gecem dedim ya, ölümden sonrası da yok bize gülüm. Bu gece kapıyorum cennetin kapılarını kendime…

Çok sorguladım kendimi bu gece, veremedim türlü hesabını yaptıklarımın. Bütün suçların hepsi benim çıktı. Ama utanmıyorum. Cezasını kesiyorum her günahımın, hak ettiğimi bulmak istiyorum bu gece.

Ağlar mısın arkamdan, adımı anar mısın dinlediğin şarkılarda bilmiyorum. Sözümü eder misin dost meclislerinde, kestiremiyorum. Ya da adım geçtiğinde en alakasız cümlelerde, aklına gelir miyim? “İyiydi” demesen de olur, sevmediğini söylemen yaralamaz beni… Affettiğini bilseydim keşke… Ateşlerin ortasında da olsam duyarım sesini, o tek kelimeni… “Affettim” demeni…

Vakit doluyor, gece bitmeden bitmem lazım benim… Hani derler ya, film şeridi gibi geçer gözlerinden insanın ölüm anında, benim gözlerimin önünde sen olacaksın. Belki 3-5 saniye sürecek parça parça olmam ama son gördüğüm sen olacaksın.

Açık pencere beni bekliyor.

Hiç kendimi bu gece olduğum kadar cesur hissetmemiştim.

Seninle vedalaşmadan, bir hoşça kal demeden gidiyorum.

Bu gece bilet aldım cehenneme…