yağmurun cama bırakıp gittiği ses bu flüt konçertosuna sığınan yüzüm,
mağrur bir fa diyez bekliyorum bir kırbaç şaklıyor anlıma, yüzümü yalayan ellerim kırık.
az önce bir sümüklüböceğin saplantılı karnına saklandık, bir bohça hırsın gergefine yürüyen.
"ben" dedim; "ne kadar tamahkarmışım" sessizliği sesten çalan yağmurun bir damlasına bile dokunamadan, oysa bir böceğin yaşama umudunu çalıyorum ondan,
ondan bu dağınıklığı ruhumun...

güçlü değilim, bu yüzden kusursuz yalanlar söylüyorum kendime, kavramlarım kavrayamamış olmalı beni, sarılıp duruyorum kendi akıntılarıma,
bir leke gibi belli olmak istemem bu yüzden...

pul pul dökülüyor handel yüzüme,
keman paramparça bir sesi toparlıyor sonra ah! sonrası bu işte, geriliyor teli her bir şeyin, utanmadan bir kuşun sesine tünüyor yüzüm sesini çalacağım birazdan biliyorum, "kuşu oyalıyorum ben, sen çal ve kaç" diyor içimdeki hayvan.

ben buyum işte; kendini sırça bir depresyon masasında arıyor kalbim, kendi yüzüm bu mu, estetiksin sen, bisturinin deriye değdiği an kadar gergin,
tekinsiz bir yol var orada ve kritik bir sorunun yüzü de...

"yer misin" diyor yaşlı biri bir kestane dikeni uzatıp yüzüme
"ben diken yemem" demiyorum, aptalca alıyorum, korkuyorum,
yalan söylüyor dikenli kestanelere de yüzüm...

mozart`ın piyano sonatı hızında damlıyor kesik bileğimdeki kırmızı su sesi yüzüm,
esenlikler diliyorum kendime hem sanki esenlenen başkası ve kendine de yalan söyleyen yüzüm,
şarkı bitti sadece içten bir kıvranma dönüp duruyor ve üşümeyeceğim artık bundan böyle, "sakın üşüme bana" diyor yüzüm...

yüzümün yüzüne bakamıyorsam da gözüme kestirdim kalbimi, un ufak edeceğim sözleri ve en sahtekar sesimi giyinip kandıracağım kalbimi, diyorum ki bir zülfaris çiçeği kadar olamadınsa da hani bir yabangülü de mi etmez yüzün, cevap verdiğimde çoktan yazı bitmiş olacak işte...

böylesine bir yağmur yalvarıyor camda, bırakıp gitmiyor, gidemiyor!

bir damlasa!

yere göğe sığmayacak yüzüm.




Bürran SAKA
"trapezus zamanlar"