Çocukluğumda kendimi Bruce Lee sanırdım.Bahçedeki
ağaç,çiçek,böcek,enik,encik ne varsa girişir gücümün
erişilmez olduğunu düşünürdüm.Çok sürmedi...

Yan sokaktaki çocuklardan biri de bana girişip
paketleyince"sanma sedromu"m ciddi bir darbe almış
oldu..

Cennet vatanım da ciddi ciddi bir sanma sendromu
içerisinde.Bir türk cihana bedel ile başlayan bu
hastalık,modern zamanların getirdiği üretim
çeşitlemeleriyle de toplumsal bir çıkmazı beraberinde
getiriyor.Kendimizi oscar a aday
yönetmen,maradona,madonna,sanıyoruz.En yetenekli
gazeteci biziz...En çılgın reklamcı,en yaratıcı
ressam,en güçlü erkek,en çekici kadın...

Dar gelirli kendini zengin sanıyor.Zengin kendini Bill
Gates sanıyor.Herkes kendini çok önemli görüyor.Kendi
dışındakileri de yeteneksiz ve salak buluyor.Kendi
olmazsa bütün sistem altüst olacak diye
düşünüyor.Başarının değer görmediği ortamlarda,bu
kişilik halini alan refleks,yani "sanma sendromu"nun
ortaya çıkması gayet doğal.Bu durumda insanlar
yaptıkları işlere övünmeye başlar ve kendilerini
yukarılara oturturlar.Kimse takdir edip beğenmezse bu
işi kendi kendimize yaparız,öyle değil mi?

Peki, birileri çıkıp da bize gerçekten ne olduğumuzu
söylediğinde ne
oluyor?Kriz!...Siyasi,sosyal,ekonomik,ruhsal,sportif...Kriz!..

Ürettiğinin beş mislini tüketmek
istersen,yeteneklerinin beş misli kadar yetenekli
olduğunu sanırsan ve hak ettiklerinin beş misline
layık olduğunu düşünürsen,birileri öyle olmadığını
trajik bir şekilde anlatır sana.Sürekli ama sürekli bu
krizlerle karşı karşıya kalmamıza rağmen,hayatın bize
gerçekten ne olduğumuzu devamlı söylemesine rağmen
uyanamıyoruz bu "sanma sendromu"ndan.

Quasimodo'nun Esmeralda'dan bir bardak su alıp,"bana
su verdi" ruh hali ve bir şeyleri hep yanlış sanarak
hayat geçer mi?


Anıl ERGÖZ