Yalnızlığı çok garipti ..
Yorulmaktan zevk alırdı, kim için yorulduğuna da hiç bakmadı. Birileri "Hey kızım dikkat" dediğinde bakar gibi yaptı sadece.
Yorulmak o kadar keyif verdi ki! Ne kadar yorulduğunu hiç bil(e)medi. Hani iyi birşey yaptığında akşam yatağına yatarsın ve bitkinliğin tatlı bir gülümsemeyle süslenir.. Hayır hayır, bu kadar derin hiç düşünmedi. O yorulsada yalnız olmamayı seçti.

Kız..
Aynada..
Ben diye düşündü gözyaşını silersilmez. Ben miyim bu? Baktı. Kısacık sapsarı saçları hiç de güneşe benzemiyordu. Çocuk yalancıydı biliyordu ama herkes mi aynı "güneş" yalanını söylemişti?
Gözleri yaştan zaten bitmişti. Etrafı kıpkırmızı omuş bir çift mavi göz.. Yeşil.. Mavi.. Tekrar ağlıyordu, evet şuan yeşil..

Kız ve çocuk olabilecek en alakasız iki insandı. "Temiz bakışlı pis insan" rolü çocuğa o kadar oturmuştu ki kız "öğle yemeğindeki 4 bekâr, zeki, ateşli hatun" rolüne aslında hiç adapte olamadığını hissetti. Fakat garip tesadüflerdi onları bir araya getiren. En azından kız bu savunmayı yapıyordu. Ağlıyordu çünkü onlar asıl olan değildi. Bunu farketmişti. Ağlıyordu çünkü anladı, her çift kendince en iyiydi.

Çocuk..
Bembeyaz teniydi bu kadar güzel yalan söylemesini sağlayan. O bembeyaz pürüzsüz teni-yada kıza pürüzsüz gelirdi-...
Yalanlarına en büyük destekçi de o kocaman gözlerini örten kemik rengi gözlükleriydi.
"İyi bir insandı ama kötü bir sevgili! Kırmamaya çalıştıkça daha da batıran cinsten.." kız onu böyle tanımlardı. Bu tanımın bir zamanlar sevilmiş her erkek için herhangi bir kadın tarafından yapılabilir olması eskiden onu ne kadar da mutlu ederdi!

Birlikteydiler. Dünya birzamanlar onların etrafında dönerdi!! Yalandı bu!
Birlikteydiler. Geçmiş maziydi artık referans değil! İşte buna bir tek kız inandı.

Neden ağlardı kız?
Tahtına kesinkes başkası oturmuştu artık!
Ona neydi? Bilmiyordu ki. Zaten aynayla savaşında 1-0 yenik olmasının sebebi de bu soruydu.
Şimdi çocuk geri dönse n'apardı? Red! Kadın olmanın verdiği gariplikle redderdi. Sadece kendini tatmin değildi sorun. Sorun şuydu; Tahttan indirildi! Tahttan o kadar hızlı düştü ve canı o kadar çok yandı ki.. Tahtın bu kadar yüksekte olduğunu farketmemişti bile..


Çocuk iyi insandı. Çok sevildi. "İlgi istiyorum sadece ilgi" dediğinde kız sevdi.
Bugün çocuğun ilgiyle ilgili düşüncelerimi değişti. Hmm kız yeni kraliçeyi buna bağlamak istedi.

Kraliçe.. Yeni kraliçe..
Güzel ama silikti. Seviliyor olabilirdi. Sanki hiç sevilemez gibi gelirdi kıza. Belki de sadece çocukla öpüşürken gözüne çarpan "sıradan bir kraliçe(!)" olduğundan..

Kızın yerindeydi. Koca sandalyede çocuğa sarıldı. Eski kraliçe kızı düşünmediler bile. Neden? Çünkü o geçmişti, çocuk geçmişe mazi derdi. Zaten çocuk ne derse kız buna evet demeye hükümlüydü. (("Evet demeye alışmış kadınlar" portresi tam burada))

Belli ki kızın(yada kızların) canı bu mazi meselesine bu kadar çok yanıyordu. O(nlar) varolmak istiyordu ama kraliçe(ler) birşeyleri çoktan maziye göm(dür)müştü bile.

"Maziye gömmek .. Kimbilir kimleri yolladık da haberimiz yok kaç kişiyi "kız" ettik, kaç kere "kraliçe" olduk." diye düşündü kız.. Sonra farketti kız, kraliçe, gözyaşı .. Herşey değişirdi de "Çocuk" hep aynıydı; o hiç değişmezdi!! Gözümün içine bakıp gülmezse aslında çocuk yok!!