Gözyaşının tuzunda,
Bir kabus gördüm bu gece.
Çığlıklar geliyordu karanlıktan,
Korkuyordum artık yaşamaktan.
Derin bir boşluktan,
Anlamadığım bu hayattan
Bir altyazı bekliyordum.
Kabus yahut ölüm;
Ne fark ederdi
Gözlerini görebildiğim
Bir yer, bir zaman
Ne farkeder olsa büyük bir yalan?

Baharın acı veren çağrısı
Sana olan susuzluğum varken,
Seni sevmek için bir ömür azken
Nasıl devam ederdi bu gösteri
Sahnede bir tek ben varken?

Bitmiştir belki sende.
Hayat bu, sen haklısın bu delilikte.
Acının padişah olduğu,
Suçlu pişmanlıkların kol gezdiği içimde,
Hala bir parça umut var.
Gün olur hani,
Açarım pencereyi
Ve koca kahverengi gözlerin
Ceylan edasıyla sığınıp kaybolur
Kirletmediğim yaralı kalbimde.

Akşamın alın yazısı,
Söyle hayatım en acı veren şarkısı;
Rahat mısın ya da mutlu
Can çekişen eski hatıraların gölgesinde?
Biliyorum, okuyorsun bunları,
Anlıyor musun
Şimdi inanıyor musun
Seni her geçen gün daha çok sevip,
Her geçen gün daha çök çürüdüğüme
Ya da senin için büyüdüğüme?

Rüyamda gördüm seni,
Elinde defter, geçiyordun önümden.
Uzanıp kolunu tuttum önce;
Bırak dedin neden diye sormadım
Kayıp gittin ellerimden sessizce.
Sen ne yapacaksın dedin,
Seni bekleyeceğim dedim.
Ve öylesine içindi ısım
Ben de yanında kalacağım dediğinde.

Ağlayarak uyandım,
İmkansıza mı yoksa geçmişe mi?
Neden ağladığımı hala bilemesem de,
Uzun uzun uyumaya çalışıyorum
Seni yine görürüm,
Çekilir bir köşeye delice izlerim seni diye.