Eylülün ikisiydi,
Geceydi.
Hasretinden çatlamış ellerim
ve kıyıya kavuşan dalgalar vardı.
Bütün varlığım iki dudağının arasındayken
Bir o kadar umarsız ve insafsızdın.

Astın köprü altına koca bir yüreği.
Hayat dediğin bu kadar anlamsızken
Bir anlam bulmuştun kendince.
Her bitiş bir başlangıçtır,
Böyle başladı topal günler.
Yamuk gecenin tek ürünü ne olabilir
Herhangi bir enkazın üstüne yeni bir bina kurulamazken?

Arkama dönüp baktım bir gece.
Mutlu günler boynu bükük ağladı önümde.
Kabuk bağlamayan bu yaradan arta kalan tek hikaye,
Tek yalan bütün dillerde;
Öldürmeyen yara güçlendirir.
Yaşa artık bu devirde,
Gözyaşım gizli,
Sen yalandan prensesken.