Ben de bu yörelerdenim
Egeliyim, İzmir’den
Çanakkale dışında vurdular beni
Vuran Çanakkale’den.

Ne kanım aktı
Ne yandı canım,
Vurgun yemiş gibiyim
Yaralıyım kalbimden.

Kan tutar
Oldum olası kavgayı sevmem
Kinim yok kimselere,
Ne çektiysem, gönlümden.

Çanakkale dışında buldular beni
Kent bana çok uzaktı
Çok uzaktım İzmir’den
Bilmediğim yerlerde
Açmazlar içindeydim,
Tutkum ve düşlerimden.

* * *
Beni vuran bir kişiydi
O yalnız, ben yalnızdım
Denizden mi gelmişti
Peşimde miydi bilmem.
Ne olduysa apansız
Bir anda oldu
Dalgındım, umarsızdım
Sahilde bir yerdeydi
Kendimce günahsızdım.

Silâhı yoktu üstelik
Elleri cebindeydi
Öylesine kararlı
Çözülmez, taş gibiydi
Gözlerini kullandı
Buza kesti bedenim,
Bakışı son’a yüklü
Gözleri Ege rengiydi.

* * *
Bir damla kanım akmadı
Yanmadı canım
Bir şey sormadı üstelik
Bilemedim niyeti neydi.
Gözlerini kullandı
İyi anımsıyorum
Ne olduysa, bir anda
Bakışı kalbime değdi.

Gözleriyle vurdu, gitti.
Kimdi, eşkâli neydi
Görsem teşhis edemem,
Çanakkale’den çıkmıştım
Yabancıydım, yalnızdım
Boğazı seyretmiştim
Kenti sevmiştim gizliden...
Saklamam imkânsızdı
Her halimden belliydi.

Ne bir sözcük konuştu
Ne suçumu söyledi
Bir kıyıda buldu beni
Gözleriyle vurdu, gitti.

* * *
Son bir kez dönüp bakmıştı
Tanımıyordu kesin.
Görsem, buydu diyemem
Bilmediğim biriydi
Bir anlık bakışı kaldı
Gözlerimin içinde
Kepez miydi bilmiyorum
Akçay mı
Assos muydu,
Çanakkale dışında bulmuştu beni
Gözlerini kırpmadan kalbimden vurdu
Bakışlarıyla düştüm
Düştüğümü görmüştü,
Gözlerini gözlerime
Bakışıyla çizmişti.

Unutmam mümkün değil
Ege’ye benziyordu
Kirpikleri ıslaktı,
Nedense ağlıyordu.


02.10.2002

Nevzat ERKOL