Böylesine severken, terkeden asla ben olamazdım. Bir gün şayet biterse bu masal, katili ben olamazdım. Onsuz nefes bile alamazken ve hep biteceğinden korkarken, asla terkeden ben olamazdım.
Bazen dünyanın en aşık erkeği olur, beni bulutların ardına götürürdü. Bazense, ben ona ölesiye açken, susuzken, esirgerdi yüreğini yüreğimden. Acı çekerdim, kahrolurdum, biterdim; fakat her seferinde yeniden başlardım içimdeki O'nu büyütmeye. Böyle delicesine âşıkken, asla terkeden ben olamazdım.
Siz hiç bu kadar sevdiniz mi? Siz hiç, onsuzluğu hak etmediğinize inanırken, onsuzluğa mahkum kalıp, yine de onunla olabildiniz mi taa içinizde?...
Siz hiç, tüm hatalarına, hatta ihanetine rağmen kaldığınız yerden devam edebildiniz mi sevmeye? Ben ettim! Her gece kabuslarıma da girse yaşattıkları, günışığını görmese de gündüzleri yüreğim, ben affettim! Gidersem, biterdim!
Sonra sihirli bir değnek dokundu bize. Zaman geçti, mevsimler değişti. Vazgeçilmeyen oldum, sevilen oldum, uğruna herşey yapılan oldum. Daha çok sevdim, daha katıksız aşık oldum. Böylesine severken, terkeden asla ben olamazdım.
Mutsuzluk, onu çağırmasak da neden ansızın çalar kapımızı? Neden biz açmasak da arsızca kırar kapıyı, içeri girer? Cevabını asla bulamayacağımı biliyorum. Siz de bulamayacaksınız.
Sadece üzerime düşeni yaptım yine. Tüm silahlarımı kuşanıp defetmeye çalıştım, hepinizin yaptığı gibi...
Evet, mesafelerdi bu kez araya giren. Başka iklimlerde savruldu bedenlerimiz. Hazırdım ya savaşmaya, bu da geçerdi. Okuduğum bütün masallar mutlu biterken, benim masalım asla kötü sona mahkum olamazdı.
Oysa yanlış öğrendiğim birşey varmış: Zaman, herşeyin ilacı değildi! Neden biri bizimle acısını paylaştığında elini avuçlarımıza alıp, güvenle ona, zamanın herşeyin ilacı olduğunu söylerim, söylersiniz?
Zaman, ilaç değildi, en azından herşeyin ilacı zaman değildi.
Ömür boyu onun gözlerinde kaybolmayı hayal ederken, zaman bir oldu mesafelerle ve bozuldu büyü... Soldu yüreğim. İçimde büyük bir boşluk kaldı o güzel günlerden. Bitti aşk!
Öylesine şaşkındım ki, birlikteliğimin alışkanlığa dönüştüğünü bile anlamadım aylarca. Hem artık vazgeçilmeyendim, sevilendim, hayallerdim. İtiraf edemezdim yüreğimin solduğunu, artık onsuz da nefes alabildiğimi. Beni böylesine severken, terkedemezdim!
...
Bugün ayrıldık. Bitti masal. Savaş bitti, teslim oldum hayatın gerçekliğine, acımasızlığına. Bakıyorum da geçmişime, bıçak saplanıyor içimde bir yerlere. Artık sevginin herşeyi halledebileceği masalına, mutlu aşka inanmıyorum. Yaşamaya devam ediyor, nefes alabiliyorum mesela. "Asla" dememeyi öğreniyorum.
Ve içimde bir yerlerde tüm acılara, hayal kırıklıklarına, umutsuzluklarına rağmen hala yeniden aşık olmayı bekleyen uslanmaz bir yüreğin sesini duyuyorum...