Her günkü sabah yürüyüşlerinden birindeyim. Sabah saat 7.30 Evden yeni çıktım . Bir kaç metre yürüdüm, önümde küçük bir kız çocuğu. Elinde kocaman bir poşet. İçi ekmek dolu. Belli ki çok ağır, sürüyerek götürüyor. Kırmızı palto, kırmızı yırtık çoraplı, eski bir bot, kırmızı şapkalı, sarı saçlı altı, yedi yaşlarında sevimli bir çocuk... Usulca yanına gittim.'Yardım edebilir miyim?' dememe kalmadı hemen elindeki poşeti elime tutuşturdu..Ben bir şey demeden;
'Bayat ekmekler,biz kalabalığız.' Bir yandan da elini oğuşturuyor, belli ki elleri çok üşümüş , ekmeklerin ağırlığından poşet elini kesmiş. İçinde beş tane büyük köy ekmekleri var ,epeyce de ağır!
'Kaç kişisiniz?' diye sordum.
'Annem babamla on kişiyiz.'
'Senin adın ne?'
'Fikriye Baş. Dört kız ve dört erkek kardeşiz.Her gün birimiz ekmek alırız . Bugün sıra bende.' 'Okula gidiyor musun Fikriye?'
'Evet birinci sınıfa. Okulum eve çok yakın.'
'Okumayı öğrendin mi?'
'Biraz okuyorum, öğreniyorum. '
'Öğretmenin adı ne?' Birkaç saniye duraksayarak ;
'Bilmem unuttum,okulumun adını da unuttum.. '
'Neyse canım,hatırlayınca söylersin . Fikriye, bir şeye ihtiyacın var mı? ' 'Eşofman lazım. Bir tane var da, önü yırtık. Ama olsun yırtık kısmını arkaya atıyorum, giyiyorum. Zaten annem alacak, söz verdi. Bende para bulunca biriktiriyorum, alırım. 'Parayı nereden buluyorsun?'
'Annem bazen simit parası veriyor,karnım acıkmıyor ,saklıyorum.' 'Baban ne iş yapıyor?'
'El arabası var. Fakat bugünlerde hep evde, hastalandı.'
Çok tatlı ve sevimliydi. Sohbet çok güzeldi. Evine gelmişiz. Hemen ekmekleri aldı. ''Teşekkür ederim,okula beklerim. (Okulu göstererek) 1-C sınıfındayım'', diyerek evine koştu. Aslında biraz kızmıştım, tabii ki annesine. Bu saatte, üstelik hava karlı ve soğuk .küçük bir çocuğu ekmek almaya yollamışlardı..
O gün, bütün gün Fikriye 'yi düşündüm. Herkese anlattım, üzülmüştüm. Hayatın gerçekleriydi, görmüyor ,belki de görmek istemiyorduk. Her tarafta Fikriyeler vardı. Eşofman, çorap ve eldiven aldım. Hemen vermek istiyordum ama nasıl vermeliydim? Ters bir şeyler olmamalıydı ,başkalarından almaya alışmamalıydı. Hemen imdadıma hiç önemsemediğim, hatta kızdığım, saçma bulduğum''Sevgililer Günü' yetişti. Bugün sevgililer günüydü. Hemen evine gittim.Hediyemi vermek için sabırsızlanıyordum. Kapıyı bir genç kız açtı, ablası olduğunu söyledi . İçerden kahkaha sesleri geliyordu. Ev buz gibiydi ama sımsıcaktı. O an benim evi düşündüm, kaloriferli , sıcak fakat boş, kimse yoktu.Biran benim evimin buz gibi olduğunu hissettim, yalnızlık! O an biraz da olsa Fikriye' yi kıskanmıştım..'Fikriye evde mi?' dememe kalmadı sevimli haliyle karşımdaydı. Gülüyordu.
'Merhaba tatlım .Fikriye' ciğim, biliyor musun, bugün Sevgililer Günü. İnsanlar bugün sevdiklerine hediye alırlar.Bende sana aldım.Kabul eder misin?' 'Teşekkür ederim'. dedi ve hediyeyi alıp odaya koştu. Annesi yanıma geldi.Sadece gülyordu .Ablası beni içeri davet etti. Çok geç olmuştu, giremezdim eve dönmeliydim. Teşekkür ettim. O an annesinin Türkçe bilmediğini öğrendim.Kızı annesinin Arapça bildiğini Türkçe bilmediğini söyledi.
Güler yüzlü ve neşeli insanlardı, her zorluğa rağmen mutlu olabiliyorlardı.
Her gün Fikriye yi görüyorum .Şimdi 3.sınıfa gidiyor.Büyüdü…Artık bisikletiyle ekmekleri taşıyor ve hava buz gibi…Ama o mutlu…. Dilerim hiç bir zaman gülen yüzleri solmaz.
Ben de Sevgililer Günü nü, sadece bir gün değil her güne pay ettim ve kutluyorum..