SAFAHAT’I OKUMAK
     Yeni eğitim ve öğretim yılına başladığımızın ilk günlerinde, edebiyat öğretmenlerimizin rehberliğinde Kültür Edebiyatı koluna seçilen arkadaşlarımızla bir araya gelmiştik. Kendi aramızda eğitici kol başkanlığına, yardımcılığına, sekreterliğine, saymanlığına arkadaşlarımızı seçmiştik. Öğretmenimiz kol ile ilgili olarak ne gibi çalışmalar yapabileceğimize örnekler verdi. Bizden de teklifler aldı. Ardından her birimiz okulumuz duvar gazetesinde yayınlanmak üzere değişik konularda yazılar hazırlama konusunda görev aldık. Akif’in örnek hayatını, Müslümanlığı yaşayışını, alçakgönüllülüğünü, hafızlığını, yüzücülüğünü, pehlivanlığını, Arapça, Farsça ve Fransızca’yı ana dili gibi bilen, kalbi milletiyle birlikte çarpan gerçek bir aydın olduğunu anlatan öğretmenim, okulumuzun duvar gazetesinin aralık sayısında değerlendirilmek üzere Mehmet Akif’le ilgili bir araştırma yazısını hazırlaması görevini de bana vermişti.
Milli şairimizin vefat yıldönümü 27 Aralık’tı. Onun hayatı, sanatı, milletimize armağan ettiği İstiklal Marşı, hizmetleri elbette bizim için çok önemliydi. O bizler için bir örnek insandı. Bilinmeli, örnek alınmalıydı.
Bu konuda güzel bir çalışma ortaya koymaya kendi adıma söz vermiştim. Yüzümü ağartacak bir araştırma, bir anket…
Hemen işe koyuldum. Geçtiğimiz yıl yine edebiyat öğretmenimizin rehberliğinde İstiklal Marşımızın kabul edildiği 12 Mart günü Akif’in Ankara Sıhhiye’deki evini ziyarete gitmiştik. Orada hissettiklerimi hatırladım. Öğretmenimin de belirttiği gibi pek çok gencimizin Akif’in evinin Ankara Hacettepe Hastanesinin bahçesinde olduğunu bilmediklerini düşündüm. Akif gibi büyük bir insanın Hacettepe Hastanesi bahçesinin bir köşesinde kendi gibi mütevazı bir biçimde kendisine gönlünü açanlara çok şeyler anlattığını düşündüm. Öncelikle ilgisizlikten kaynaklanan bu duyarsızlığa neler yapılabileceğini kendi kendime defalarca sordum. Ankara’daki okullar öğrencilerini hiç değilse 27 Aralık ya da 12 Mart’larda Akif’in evine götürseler diye cevapladım bu soruyu.
Araştırmamda önce bu soruyu yöneltecektim arkadaşlarıma. Akif’le ilgili sorulardan oluşacak bir anket uygulayacaktım. Neler sormalıydım? Aklıma gelen soruları hemen yazdım. Öğrenci arkadaşlarımın daha kısa sürede anketi cevaplayabilmesi için beş soruya indirdim. Bunlar: Size göre Akif’in en önemli özelliği nedir? Akif’in Ankara’da kaldığı, İstiklal Marşı’nı yazdığı evi nerededir? En önemli eserinin adı nedir? Bu eseri baştan sona hiç okudunuz mu? Akif’ten İstiklal Marşımız’dan başka ezberinizde bir beyit ya da bir mısra var mı?
Bu soruları bilgisayarımda yazarak çoğalttım. Sıra bunları arkadaşlarıma vermeye ve cevapları almaya gelmişti.
Anketim, sorularım öğretmenimce beğenilmişti. Arkadaşlarım anketime ilgi gösterdiler. Uygulamam iyi gidiyordu. Mutluydum.
Anket cevaplarını değerlendirmede birkaç arkadaşımdan yardım istedim. İlk soruya çok değişik cevaplar verilmişti: Müslümanlığı, alçakgönüllülüğü, vatanseverliği, samimiliği, yardımseverliği, çalışkanlığı, dürüstlüğü… çok yazılan özellikleriydi. Bu özelliklerin Akif’in kişiliğini özetlediğini düşündüm.
Akif’in eviyle ilgili soru yeterince cevaplandırılmamıştı. Bu ilgisizlik beni üzdü.
En önemli eserin Safahat olduğu cevabı çoklarınca belirtilmişti. Buna sevindim.
Ne var ki son iki soruya verilen cevaplar beni de, anketi değerlendiren üç arkadaşımı da etkiledi ve üzdü. Ondan hiçbir mısra, beyit ezberinde olmayan gençler… Bu gerçeği kabullenmek zordu.
Ankete verilen cevaplardan yola çıkarak hazırladığım Akif ve Gençlik isimli araştırmam okul duvar gazetesinde yayınlandığı gün sevincimi unutamam. Öğretmenlerimin takdiri, bu sevincimi daha bir etkiledi. Önemli bir iş yapmıştım. Artık bir yazardım. Yazarlığa ilk adımını kendi okul gazetelerinde atan günümüz önemli yazarları gibi ben de bir ilk adım atmıştım.
Ne var ki Akif’le ilgili araştırmaya soyunan ve anket uygulayan ben pek çok arkadaşım gibi Safahat’ı baştan sona okumamıştım.
Şimdi ikinci bir adım daha atmam gerekiyor: Safahat’ı baştan sona okuyup, Akif’i; sanatını, duygu ve düşüncelerini, hepimize örnek yaşayışını daha yakından tanımam için…
Rıfkı Kaymaz