Sen benim ancak
Yersiz uyanışlarımda,
Terleyen kalbimde
Yaşayabilirsin.

Solungaçları acıda
Nefes alan,
Taze beden arayan
Bir mikrop gibiyim.

Kendimi hapsettim bir vazoya.
Gözümde kristal gözlükler,
Ben de bölük pörçük
Görüyorum.

Sevdiğim;
Sen benim ancak,
Zihnimde
Buğu gibi barınabilirsin.

Sen benim ancak,
Kanımla beslenen
Asalağım olabilirsin.

Beni,
Sağır duyuşlarında,
Korlara attığın
Talaşlara benzetiyorum.

Ferforje çerçeveli bir
Aynada
Döndüğümü görüyorum.

Odamın yerlerine
Serip çığlığımı,
Üzerinden
Bir güzel geçiyorum çıplak
Ayaklarımla.

Kanıyor ayaklarım,
Üşüyor ayaklarım.
Sensizliğin boşluğunda yürüyorum.

Birtek ‘’Sen’’ çıkıyor
Nefesimden,
Konuşmaya susuyorum.

Gözlerinde artık
Sadece
‘’Sen’’ görüyorum.
Peki ya ‘’Biz’’?

Kül mevsimimiz geldi
İşte.
Yanarak kavrulan
İki koca ateşin
Sonunda..

Sevdiğim;
Sen benim
Ancak,
Yıldız kaydığında
Kimsenin duymadığı
Dileğim olabilirsin.
Söylendiğinde,
Gerçekleşmeyeceksin.