Bizim şehrin biraz yakınında, bazıları oldukça yüksek irili ufaklı kayalılardan oluşan, kimsenin gitmediği ıssız bir yer vardı. Sanırım sadece ben seviyordum oranın manzarasını. Kayalıkları yakından seyredebilmek için, aralarında yükselen toprak tepeye çıkmak gerekir. Yolu hafif bir yokuşla başlar bu tepenin. Önce yeşilliktir, sonra ağaçlar seyrekleşir yavaş yavaş ve yerini çalılıklara bırakır, yokuş dikleşir.Tam tepeye vardığınızda keskin bir uçurumla kesilir yol, önünde uzanan uçsuz bucaksız kayalık manzarasıyla. Sizi üzerinde taşıyan bu seyir tepesi, ürkütücü manzaranın en yakınıdır, toprağı kupkurudur, elinize yapışmaz. Gündüz güneşinde kahverengidir. Kayalar donuk donuk bakar karşıdan. Ama gün batışına yakın sıcak hafifler, gökyüzü kızıla boyanır, her yer canlanır sanki. Işık danseder, rüzgar toprağı uçuşturur, kızıl toz zerrecikleri savrulur uçurumdan aşağılara.
Bizim şehirden başka şehir, bizim insanlardan başka insan görmediğim zamanlarda evimizin penceresinden baktığım kızıl kayalıklar, bana uzakları, esrarengiz başka bir dünyayı anlatan yabancılık çektiğim tek yerdi. Her şeyin fazla yakın, her şeyin fazla bilindik olduğu küçük şehrimizden sıkılınca, içimdeki yaramazlık yapma ve macera isteğimin en koyu ezgilerini duyarak tırmanırdım akşamları bu manzaraya tek başıma. Zaman dururdu benim için. Lakin çok geçmez , hava kararmaya başladıkça belirsiz bir korku ve ürperti sarardı içimi. Şehre geri dönmek isterdim hemen. Koşa koşa inerdim aşağıya. İnsan içine karışıp bizim evin sokağının köşesinden döndüğümde içim rahatlardı. Korkuyla güven arasında yaşadığım gelgit hoşuma giderdi.
Sonraları bizim şehir gelişti, kalabalıklaştı. Ben de büyüdüm, başka şehirler, nice manzaralar gördüm, farklı insanlar tanıdım. Ama kayalıklar ve seyir tepem hep uzak, hep yalnız kaldı.Her fırsatta tırmanmaya devam ettim aynı heyecanla.
Üniversiteden mezun olduğum yıl, İstanbul’dan bizim şehre dönmüştüm tatil için.Daha ilk günün akşamı seyir tepemin en sadık seyircisi olarak yerimi almıştım.Yabancılık değildi bu sefer aradığım. Aynılıktı, tanıdıklıktı. İstanbul’un insan sillesinin içinde insanın insana yabancılığı ve yalnızlığı ile karşılaştırınca buranın ıssız yalnızlığı en azından sebepli ve mantıklı.
Kafamı uçurumdan yana verip sırtüstü uzandım. Gökyüzü sardı her tarafımı. Uçuyormuşum gibi hissettim bir an. Nerden bilebilirdim birazdan bu göz aldatmacasının da ötesinde, gerçekten uçuyor olacağım.
Bir gölge beliriverdi yanı başımda. Hafif uzun saçları hafif uzun sakalına karışmış, topraktan çıkıvermiş gibi toprağın üstünde duran ve gülümseyen esmer bir gölge. Neden gülümsüyordu? Tanışıyor muyduk? Sözleşmiş miydik burada buluşmak için? Hayır. Ama yine de “sonunda geldin işte” demek geldi içimden. Sarılıp kulağına “çok bekledim seni” diye fısıldamak geldi.
Selamlaştık. İzin isteyip yanıma oturdu. Uzun, ince parmakları vardı ellerinin. İyi bir sanatçının ellerinden çıkmış gibiydi yada usta bir sanatçının elleri olabilirdi bunlar.”Uyumak için güzel bir yer seçmişsiniz” dedi. “Yok…” Dedim. “Uyumuyordum”
O sırada çevremizde uçuşan bir kelebeği keşfetti , yakalayıp avucunun içine aldı uzun parmaklarıyla kafes yapıp bana gösterdi. Kelebeğin yükselip düşen kanatlarını seyrettim. ”Renklere bak!”
Benim avucuma bıraktı kelebeği, ben de hafif açtım elimi kelebek kanat çırpsın parmaklarımın arasında diye. Ama hiç hareket olmadı. “Öldü mü yoksa?”
Evet. Kelebek cansız toprağa düştü elimden bırakınca. Üzgün görünüyordum ki teselli etmeye çalıştı beni. "Zaten hayatları çok kısadır."
Cebinden çıkardığı kibrit kutusunu boşalttı., kelebeği içine yerleştirdi. Ben bir yaprak örttüm üstüne. Yanımızdaki cılız ağacın hemen dibine gömdük. Ağacın gövdesine kelebek şekli kazıdı o. Göz göze geldik.”Sen neden buradasın peki? Uyumak için mi?” diye sordum öylesine.
Kalkıp yamaca doğru ilerdi işte o zaman. “Hayır. Uçmaya geldim.”
Korkutucu derinlikte uzanan uçuruma ve hemen ardında yükselen kahve kızıl renkte,dalgalı bir denizi andıran manzaraya verdi sırtını. Kollarını açıp bıraktı kendini ama düşmedi! Şaşkınlıkla etrafa bakındım delirmediğimi ispatlayacak bir şahit bulmak için. Ilık rüzgar kollarının altından süzülüyor, saçlarını dalgalandırıyordu, küçük çaplı bir daire içerisinde, boşlukta dans eder gibi süzülüyordu işte.. Şimdiye kadar hiç duymadığım hoş melodiler çalınmaya başladı kulağıma, davetkar melodiler. Ve davetkar bakışları tanımadığım sihirli arkadaşımın. Şeytanı bile kıskandırabilecek , doğruyla yanlışı, hayalle gerçeği birbirine karıştırabilecek, beni yakalayıp sarabilecek, kendisiyle birlikte boşluğa çekecek güçte bakışlar. Parmaklarının yüzümde dolaşan ama dokunmayan sıcaklığının kıskacında kaldım ben de kelebek gibi.
“Senin adın ne?” diye sordum cevap alamadım. Adını öğrenemedim. Onu tekrar göremedim…