Zaman zaman gölgeleri kıskanmaya başlamıştı. Çünkü yalnız değillerdi onlar. Boyutsuzluk rahatsız da etmiyordu onları.Kendi boyutlarında mütevazı bir yaşam sürüyorlardı.
Onlara müdahale eden yoktu. Ne zaman yok olup ne zaman ortaya çıkacaklarını da iyi biliyorlardı.Demek ki gölge olmak gayet keyifli bir şeydi.Utanç duymaları gereken değerleri de yoktu.Çıplak, aleni ve göz önündelerdi çünkü.
Ne zaman gölgeleri kıskansa, kendine onlardan bir beyin yaratıyordu.Bu beyni istediği zaman yok edip tıpkı onlar gibi tekrar yaratabiliyordu.Bu oyunu sevmeye başlamıştı.Artık sadece gölgelerden beyin yaratabiliyordu kendine..Bu beyin ona hesap sormuyordu, kendini sorgulatmıyordu.
Gölgeleri kıskanması ona pahalıya mal olmaya başlamıştı.Çünkü kendi boyutsal özelliklerinin gölgeler tarafından yitirilmeye başlaması onda rahatsızlık uyandırmıyordu.Delice onların boyutuna geçmek istiyordu. Bu boyutsuzluk onun hoşuna da gidiyordu açıkçası..Etik değerlerini yitiriyordu yavaş yavaş. Gölgelerle yarattığı beyninin içine basit, olağan ve umursamaz düşünceler ekliyordu. Her şeyin bu derece tekdüzeliği onun gölgelere hayranlığını daha da pekiştiriyordu. Hayat güzeldi artık onun için.
Evet, gölgeleri kendisine tercih etmesi ona kendisine mal olmuştu.Eriyordu. Tükenmesine ramak kalmıştı.Ama bunu tersine çeviremiyordu.Sıkışıp kalmıştı iki boyut arasına.En kötüsü artık gölgesi de yoktu. Geç anlamıştı gölgelerin bir gölgesi olmayacağını..
Boyutsuzluğun boyut kazanmasını artık hazmedemiyordu.Onu kandırmışlardı.Oysa her şey ne kadar da güzel olacaktı. Aslında onu hiçbir gölgenin kandırmadığını anlayacak kadar bile muhakeme gücüne sahip değildi. Her şeyi kendini kendine fazla gördüğü için yapmıştı oysa. Ağır gelen şeyleri dengelemekti amacı. Nasıl da mahvetmişti her şeyi..
En sonunda o da kabul etmişti gölge olmayı.Her şeyi oluruna bırakıyordu.Tıpkı onlar gibi yaşamaya başlamıştı. Sabah onlar gibi kalkıp işe gidiyor, yemek yiyor, sevişiyor, arada bir eğleniyor ve uyuyordu. Umarsızca yaşıyordu.Tepkisizdi, bilinçsizdi, sevmiyordu bile..
Gölgedeki insan olmak ona artık acı vermiyordu, en azından yalnız değildi.....