Kaç kere tek boyutlu düşündün ki kendini, kaç kere yaklaştın içine, yaklaştıkça kendini buldun ya da yalnızlaştın iyiden iyiye..Korkuyorsun değil mi..Hesaplaşmaktan, hem de kendini adlandırdığın o masum,o muazzam ile. Çünkü adı başka onun. Çok iyi bilmene rağmen, içinden binlerce kere haykırdığın ama o haykırışın her seferinde bir toprak solucanı gibi dipte kalışını seyrettin değil mi.
İçinin sefaleti ile baş başa kalmak,bugünlerde seni yalınlaştırıyor değil mi, oysaki ne kadar da çoktun, çoklaştıkça yok olmadın mı zaten. İşte bu düşüncelerle kendine hakimiyetin zayıfladı,yok oluyordun, yok olmayayım derken iyiden iyiye batmadın mı dibe, hayatını dünden kurtarayım derken bugüne asılı kalmadın mı?
Bağırmadın, çünkü sen bir toprak solucanısın.Bağırsan sesini kendin ve senin gibi dipte kalmış bir düzine solucan daha duyacak..
Geceleri gelsin diye beklerken gün ışığı, fark etmeden ipin ucunu kaçırmışsın..Oysaki beklerken kaç gün ışığı kaçırmışsın; gün ışığıyla beraber kaç umut, kaç diriliş...
Uyanayım derken uyumuş, uyuyayım derken uyanmışsın,uyanıkken bile uyumuşsun.Uyuyuşu bir kaçış olarak benimsemişsin,ne kadar kaçıyorsan o kadar yok oluyorsun.Gözlerini açarsın,kaç bedenin varsa o kadar acı çekersin,çünkü onları çıplak görürsün,tiksinirsin onlardan.Bezgin,çürümüş bedenler,yürekleri zincirle bağlanmış ama bir hayli zorlanmış,zorlandıkça kendine kabuk bağlamış yürekler.Bu bedenleri atmak istersin,gönlünde yatan bedeni seçersin ama o bedenin sana bir numara büyük geldiğini görürsün.
Onu taşımanın seni yoracağını bildiğin için biraz daha büyüyeyim istersin.Büyüyene kadar o küçülür.Atarsın, hatta unutursun bir köşede ..Sen böylesin işte.
Her şey zor mu gelmeye başladı,mumunu bile üfleyemiyor musun?Bir nefes verecek gücü toplamak için kendinle savaşıyor musun, sonra da bırakıyor musun kendi kendine sönsün diye..
Kaderini nasıl da bırakıyorsun havanın eline..
Yalnızlık sana mahsus..Yalnız kal..yalnızca yalnız.....