Aynada Gördüğüm...

Gözlerimde donmuş bir ışık, dudaklarımda acı bir tebessüm...Aynada gördüğüm "ben", ben miyim?Parça parça görmeye alışık olmadığım yanlarım mı?Ondan mı tanıyamıyorum.Sanki her parça farklı bir beni yansıtıyor.Arkamda bir gölge, yani yalnızlığım çepeçevre sarmalıyor beni.Hüznüm, zamanın yanaklarından aşağıya doğru usulca dökülüyor.Haykırışlarım sessiz bir çığlığı andırıyor ve gözlerimi derin bir suya salıyor korkusuzca.Dudaklarımda ezici ve yorgun bir melankoli ağlıyor.Etrafıma bakıyorum bu korkunç ama gerçek aynadan.Gördüğüm her şey, yetimhane bahçesinde babası tarafından terkedilmiş çocuğun elinde kalan kırık bir oyuncak gibi görünüyor.

Ellerimi havaya kaldırıyor, yüzümü iyice yansıtıyorum aynaya.Gözlerim, dalabildiği en son noktaya kadar dalarken, yüreğim başka birini getiriyor bu kırık parçalara.Tanıyamadığım bir parçamı daha...Başka bir "ben"i daha.