Kesmiyor bu yağmurlar beni artık,
Daha çok ıslanmalıyım ben.
Sırılsıklam ısınmaya çalışırken bir sabahçı kahvesinde,
Daha cok almalıyım kara kalemi elime.
Daha çok beyaz kağıt buruşturmalıyım,
Yazdıklarım seni anlatmıyor diye.
Daha hırçın olmalı dalgalar,
Cağırmalı kendine, kayalarda oturmuş çarpışını seyrederken,
Sarısında yok olmalıyım düşen yaprakların,
Mavisi hayat vermeli yeni doğan günün,
Gebermeliyim uykusuzlukdan yıldızlı gecelerde,
Penceremdeki kuşların sesiyle kendime gelmeliyim.
Daha çok aşkım,
Daha çok dostum olmalı.
Ben, daha çok ben olmalıyım.
Ben sevdalara sevdalanmalı,
Ben sevdalarda ölmeliyim...

Caddelerde sisli, puslu bir kış ikindisi. Ağaçlarda salkım salkım eski zamanlardan kalma anılar... Yapraklardan yere düşmeye hazırlanan yağmur damlaları... Bir yaprak kıpırdıyor işte, gümüşi bir damla usulca yere düşüyor. Sen sanki, yaprakların arasından bana muzipçe gülümsüyorsun. Beni her zaman şaşırtırsın zaten. Beni her zaman güldürmeyi bilirsin.

Farkına bile varmadan bir şarkı dökülüyor dudaklarımdan "Caddelerde rüzgar, aklımda aşk var." Rüzgar keskin ıslığı ile şarkıma eşlik ediyor. İstasyon Caddesi'nin tenhalığı nedense ilk defa içime dokunuyor. Arabaya binsem ve birlikte gezdiğimiz yerlere gitsem, evimde şiirler okuyarak telefonunu beklesem, telefonunun gelmediği zaman seni başka yerlerde arasam. Sonra sen gelsen yanıma, yine "seviyorum" desen, ben yine senin gözlerinde sonsuzluğa mahkum edilen aşkımı görsem.

“Caddelerde rüzgar, aklımda aşk var. / Yalnızım, üşüyorum, özlediğimse çok uzaklarda.”

Geceleri bodrum katlarına yağmur daha çok yağıyormuş, bugünlerde bir tek bunu öğrendim. Bir de geceleri daha uzun sanki, bitmek bilmiyor. Anlatacağım yeni birşeyler yok. Dedim ya, her şey aynı. Ama sanki biraz mahsunluk çöktü uzerime, bir de gülüşlerim sanki biraz azaldı. Sen olsaydın hemen anlardın. Sen benim herşeyimdin. Arkadaşım, dostum, öğretmenim, talebem, sevdiğim.

Koşulsuz bir sevgiyle sevdim seni, bağlandım. Şimdi içimde kocaman bir boşluk var. Hayır, üzülmüyorum, içimdeki boşlukta birtek özlemin yankılanıyor. Hayır, sana anlatmak için yeni şeyler biriktirmiyorum içimde, çok istesen hikayeler uydururum. Ama hikayelerimden önce itiraflarım olacak. Kendimden bile gizlediğim duygularımın itirafları. Sana aşık olmaktan delice korktuğumu, sana bakarken içimin titrediğini. Daha pek çok sırrımı anlatacağım sana.

Sen kimbilir, belki de uzak bir kıtanın, uzak bir şehrindesin şimdi. Bense odamda senden uzak. Hayır beni merak etme, üzülmüyorum. Biliyorum, ikimizde yoktuk bu aşk başladığında ve çok iyi biliyorum, sonsuzluğa mahkum edildi bizim aşkımız.

Dedim ya, beni merak etme. Üzülmüyorum. Yalnızca biraz, sadece biraz üşüyorum...

....... Okurken çok etkilendim ve bu yazıyı yazan insanı, itiraf ediyorum ki çok da kıskandım. Aramama rağmen bu yazıyi yazanı bulamadım. Gördüğüm her yerde “Yazarı bilinmiyor – Anonim” yazıyordu yazının en altında.

Kimbilir belki o da yaşadığı herşeye isyan ediyor şu anda... Kimbilir belki o da, çevresinde bulunan insanlara hala güvenmesine ve onların küçük oyunlarına hala alet olabilmesine kızıyor şu anda... Kimbilir belki o da şu anda penceresinin önünde oturmuş dışarıya bakıyor, ruhunu ve bedenini arıtmak için kendini dışarıya atıp yağmurla kucaklaşmayı düşünürken, damlaların toprakla buluşmasımı seyrediyor...