ilk kez öldüğümde...
sen yoktun bi tek
o esrarengiz zamanları yaşatan
sana da bana da tüm anıların arasında

hayır hayır
ajite bir duygu ile acılı bir yemek tarifi değil bu
elbette bir yokoluşun peşinden koşan
serzeniş

yalnız sana da değil belki
ama yoktun yine de
beni terk ettiğinde
ya da ben öldüğümde
sensiz

ilk kez öldüğümde oradaydım
tam cesedinin yanında bana bakıyordum
anılarımA anılarınA anılarA anA an

ben o an öldüm

o an'a bölündüm
ölen bir ruh ile
yaşayan bir beden arasında

ikiye...

saçma mı lirik mi garip mi
umurumda değil ki
bence ben ölmüşümdür
ölüyümdür
ya da artık

kime ne ki

bir aşk acısı
bir ayrılık
ölüme eş tutlur mu
eşin ya da ruhunun yarısı gitmişse

yaşamaya ne eş tutulur
ne ölüme ben

yaşayan bi tek bedenim var
zaten belki de ruhum sıkılmıştı
bilemedim ki

mantıksız değil mi
ama herşey mantığa otursaydı
tanrı olmazdı
tanrı varolsaydı
bu kadar mantıksızlık olmazdı

yinede kim ne derse desin
ben öldüm
ben ölüyüm
bedensel ölümün korkusu
ruhumla uçup gitti

ben öldüğümde
aylardan şu günlerden bu değildi
ve yazılmadı kenara
bir süre sonra ölümün günü
artık hiç anımsanmayacak
ne de olsa

bunları ilk öğrendiğimde
son kez ölmüştüm
her gün bir yenisini katarak ölümüme
ve artık umursamadan
sonra' yı

cenneti kuşatmışlar...

cennet düştü!...