Arada bir şehrin çöplüğüne gider; çöp yığınlarını mücevher arar gibi karıştırırdı Selami Bey.
Bir resmi dairede memurdu. Selam verip alanı çoktu. Öyle çok alışmıştı ki "Süleyman Bey" takdimine, bu ruh hali gizil bir mutluluk zırhıyla kuşatırdı onu.
Evlenmek aklına geldiğinde yaşı kırk küsürdü. Artık beğeni çıtasını yakın bir hanım bulamıyordu. Durum öyle değilse de öyleymiş gibi bir izlenim veriyordu.
Geçinemiyordu memur maaşıyla. "Selami Bey" olmak da ekmeğine bir gram eklemiyordu. Ehh, yine de bir saygınlık ölçüsünü vurguladığı için hiç lüzumsuz da değildi hani...
Kapalı yaşıyordu Selami Bey... Siyah Damatlık takımını daha damat olamadan; giye giye siyahını uçurduğundan artık gri olarak kullanıyordu. Kapalıydı dedim ya; ceketinin bütün cepleri gizli düğümlerle mutlaka kapalı olurdu. Dairesindeki masasının çekmeceleri kapalıydı. Hatta dosyaları bile bot bağcıklarıyla bağlı tutuyordu.
Evinde de kapalıydı Süleyman Bey. Pencerelerini hiç açmazdı odaların. Hiç bir komşusu bir kez bile evine gitmemiş, gidememiştir. Hatta bir ara, bacası tutuşmuştu da ihbar üzerine gelen itfaiye erlerini evin içine sokmamıştı. "Siz verin hortumun ucunu ben hallederim" demiş onlara...
Yapayalnız yaşıyordu kaç yıldır. En son, annesini kaybettiğinde apar topar defnettirmiş belediye görevlilerine.
Arada bir şehrin çöplüğüne gidip oradan helva kutularını, çikolata kablarını, parfüm şişelerini iç çeplerine doldurarak eve getirirdi.
Bir sabah, karşı apartman penceresinden beline kadar sarkan bir hanım, yan komşusuna şöyle seslenirken işitti Selami Bey: "Vildaaaan gııı! bak hele, bak hele... İşte o parfümden aldıydın değil mi gıı?.. Selami Bey'i perdenin arkasında, komşu hanımları d inlerken yakalayan bu acemi öykücü, tuhaf bir yürek burkusuyla geçiverdi hızlı adımlarla oradan. Ama aklı oracıkta kaldı... Pencere pervazlarında, camlara dayalı duran helva kutusu, çikolata kabı ve parfüm şişesinde...