Aşk’a Batırılmış Ölüm Saatleri…

Ölümü andıran bir sessizlik vardı erafta...
Sonra bir kükreyiş, bir gürleme…
Heyecandan kalbi duracaktı neredeyse…
Kapıya doğru ilerlemek istedi.
Ancak aşkı bunu engelledi.,
İlk düşündüğü İva oldu.
Sudan çıkartılmış, soluk benizli bir erkek cesedi
Çöreklendi gözlerine.
Ardından ağıtlar.
Nefessiz öylece yatıyordu yerde.
Kıpırdamadan.
Teni kül rengiydi.
Dudakları yarı açık.
Gözlerinde bir kanmışlık.
Hiçbir şeyin geri açamayacağı bir kapanmışlık.
Kıvırcık saçları hiç olmadığı kadar renksiz
Ve siyahın en hafif tonuyla renklendirilmiş gözler…
Kaşları artık güzelliği simgelemek istemiyorlardı .
Cesedin üzerine atılmak istedi.
Yapamadı.
Sarılmak istedi.
Olmadı.
İç parçalayıcı bir böğürme duyuldu.
Bunun kendinden geldiğine inanamadı.
“İva” diye bir ses kayboldu semalarda.
İva’nın kendisi kayboldu.
Sesiz bedeni ölümü haykırıyordu.
Cennet ve cehennem kıpırdamadan durdu.
Düşünceleri bir toz bulutu oldu havada.
Tesadüfen kainatı yarattı.
Sevgisi bu kainata karıştı.
Acısı tanrılaştırdı onu.
Boğazında çözemediği bir düğüm olmuştu sessizlik.
Ölüm döşeğinin pis kokusu burunları yere düşürdü.
İva diye bir parça koptu yüreğinden
ve toprağın kokusunu topladı üzerine.
Acıyla karışık bir şimşek çaktı.
Ve içindeki sevgiyi tetikledi.
İva diye bir şeyi vurdu sevgi
Ölüm diye bir gerçeğe karıştırdı.
Acılar çok uzaklarda harmanlandı.
Rüzgar acıyı toplayıp getirdi.
Kainat yandı, söndü.
Hiç kimse anlayamadı bunu.

Mor dağların ardında bir güneş batıyordu…


Mor Ölüm’den…