Burada deniz yok..Mavisine bakıp ta dinlenebilecek büyük su kütlesi..Dalgasız, durgun dingin, mavi, koyu mavi, yeşil, uzak, yakın..Soğuk, serin..Burada güneş öyle çok parlamıyor..Yakmıyor insan tenini, ıstmıyor içini..     
     Öyle çok ağlıyorum ki..Herşey üzüyor beni..Herşey öyle zor ki şu sıralar..Ve en zoru da daha doğmamış olan içindi.Daha kötüsü olabilirdilerle kendini avutmaktan başka birşey yapamıyor insan..Öyle ki insan hiç bilemiyor neler olacağını..Yarını, bugünü, bir dakika öncesini, şimdiyi..Herşeye hazırlıklı olmalı..En kötüsüne de en iyisine de..Çok zor..Daha zorları da vardır mutlaka..Hergün gördüğüm çaresiz insan yüzleri..Bütün umutlar sendeyken hiç birşey yapamamak..Yokolan hayatlar,tükenen insan yaşamları..Bütün herşeye rağmen umutlarını kaybetmeyenler..Ya da umutlarını kaybeden ama sonsuz sevgilerini yaşatanlar..Onlar için en azından sevgilerini sınırsızca verebilenler..Usanmadan..Yorulmadan..Bıkmadan..Karşılığında birşey beklemeden..Çocuklarını çok severek..Onları hırpalamadan..Dışlamadan..Kendilerini de toplumdan atmadan..Yine de herşeye rağmen yaşayabilip mutlu olabilenler..
     Aslında o kadar zor şu yazdıklarımı yapabilmek..Herkesin harcı değil..Çok güçlü karakter ister..Destek ister, anlayış ister, yürek ister, savaş ister..Hemen herkes yapamaz bunu, hatta eminim çok ama çok az insan yapar..Hayatta güçlü olmak durumundayız..Çok güçlü..
     Ve ben hiç güçlü değilim şu sıralar..     
     Hiç kararlı değilim..
     Hiç umutlu değilim..
     Kendimi bile avutamıyorum artık..Hemen tükeniyorum..Hemen yoruluyorum..Hemen kaçıp gözyaşlarıma sığınıyorum..Artık onlar da yavaşça tükeniyorlar..
     Eski bir Türk filminde hiç yoktan ağlayabiliyorum..
     Hep yanlız kalmak istiyorum..
     Sonra da kendimden sıkılıyorum çabucacık..