Ozlem duygusuyla tanismamis olan, kokusunu, tadini almadan yasamis olan var midir? Sevgili, anne, baba, kardes, memleket....vs. Herkes solumustur bu havayi mutlaka. Kelimeler biter bu noktada, tum edilmis ve edilecek sozler kar tanesi kadar hafif, yalan kadar bos gelir insana. Uzaklik desem degil, dus, ulasamama, umit etme....vs. Hic birisi kalpte yasanilanlari yansitmaz. Beklenen bir telefondur kimi zaman, anlasildigini onaylayan bir cift gozu aramaktir, belki de denizin kokusudur ama her denizin kokusu degil kendi denizimin kokusudur. Genel bir ozlem sarar icimizi.

Ne tuhaf kalabalik sehirleri severken arariz yurdumuzun kirsal kesimlerini, orf ve adetlere gulerken arariz bayram sonrasi opulen elleri, annelerimizin zorlayarak bile goturemedigi nine dede evlerini.

Herkesin icinde bir ozlem vardir ama diyorum ki en icine oturani "memeleket ozlemi" Kiziyorum egitim sistemine, hukuk sistemine ama olmuyor yaban ellerde. Ariyorum her yerde Ataturk potrelerini. Hersey bir dekor bu diyarda, bense oyuncu, hic birsey sana ait degil sen de bu diyara yabanci. Dusunuyorum alti yasinda ekmegini paylasan coban Resulleri ve de ozluyorum soguk kis gecelerini.