aklımın olmazlarından darmadağın ettim geceyi
kaçtığım bir aşka izimi kaybettirdim sonunda
bulduğum an yitirdiğim sözcükler gibiyim
sesimden kaçıyorum ele veriyorum kendimi
serserinin biriyim
gecenin bir vakti yürüyüp gidiyorum içimden
yazımın her zaman ağlayan bir imi
yarım kalan bir gülüşü resmeder bir hali var yüzümün
önümde hep iki yol
birini yürüsem geç kalışım birine
kırgınım mızıkçının biriyim
hep ucu ucuna bir yetişmeyim sevmeye

başı boş bir rüzgar gibi gelip geçiyorum nesneden
gizli bir özneyim adımı çağırmıyor kimse
hep bir ayrılığı soyunup giyiniyorum
hep yarım kalıyor nota
aynı şarkıyı söyleyip aynı yerde detone olan biriyim
bezginim bu kez getirmeyebilirim sonunu

inceldiği yerden bir düğüm daha atabilirim
delinin biriyim asfaltın ortasına yatabilirim
bir dügüm daha atabilirim dönüp baktığımda
ipteki düğüm sayısıdır yaşamalar bilirim

oysa kendimi gücüm yok avutmaya artık
anne bana daha iyi bir yalan bul
kendimi sırtımda taşımaktan yoruldum
anahtarı kırılmış kapı gibiyim
kilitliyim üstelik kimsesizin biriyim
suya atılmış buz parçası gibiyim
vakitsiz bir yağmurum
bir gün bir yerde apansız dinebilirim

anne beni bu kez dogurma bi’ daha!

Nilay Aksu