İzEdebiyat - crouching - Türk Olmanın Dayanılmaz Ağırlığı

Ne Mutlu Türküm Diyene! İlkokulda bunu söylerken hep bir mutluluk duyardım. Ama sandığınız gibi milli duygularımın kabarması sonucu hasıl olan bir mutluluk değildi bu. Zaten o zamanlar da milliyet kavramı içi boş bir kavramdı benim için. Anlamsızdı. Aslında hiçbir zaman içi dolmadı benim kafamda bu kavramın. Nihayet okul bahçesindeki sıkıcı seremoni biter ve biz sınıflarımıza girerdik. Oldum olası nefret etmişimdir bu tip bekleyişlerden ve en sıkıcısı da okul kapılarında olanıydı. Her şey için sıraya girerdik. Her şey için beklerdik. Bir arkadaşımı İstiklal Marşı okunurken gülme tutmuştu. O gülmeler yüzünden sağlam bir sopa yemişti vatansever müdürümüzden. Belki de iyi olmuştur. O zamandan başı ezilmeli böyle ayrılıkçı duyguların. Ne olmuş yani ilkokul üçüncü sınıfa gidiyorsa. Elbet bir gün büyüyecek ve ülkemiz için zararlı bir gücün maşası haline gelecek. Müdürümüzü tebrik ediyorum. Onun gibiler sayesinde vatanımızın bölünmez bütünlüğüne düşman odaklar giremeyecekler kutsal eğitim kurumlarımıza.

O zaman da anlamsız geliyordu, şimdi de anlamsız geliyor bu söz. Nasıl olur da Türk olmak benim için mutluluk ve neşe sebebi olur? Kürtlere, Lazlara yazık değil mi? Allah onlara niye bahşetmemiş böyle bir şerefi. İnsan şükreder belki, bir sakatlığı olmadığı için. Sağlığı yerinde olduğu için, ailesiyle bir arada olduğu için, güzel bir evi ve arabası olduğu için, çok sevdiği bir kadınla birlikte olduğu için, vs… Ama herhangi bir ırka mensup olmak nasıl bir mutluluk sebebi. Bu ırktakiler, daha mı sağlıklı? Yoksa Türkler tüm dünya milletlerinden daha mı zeki? Belki de en güzel ırk bizimkidir. Yazıyı mı icat ettik tekerleği mi? Fiziksel olarak öyle pek de üstün bir ırk olduğumuz söylenemez. Eğer dünya tarihine katkıysa ölçü; Çinliler ve Araplar bu mutluluğu fazlasıyla hak ediyorlar. En parlak dönemimiz su götürmez bir gerçek Osmanlı Dönemi. O kültür de bizim öz kültürümüzle çok alakalı değildi. Osmanlı kültürü bence mükemmel bir karışımdı. Türk, Arap, Fars, Yunan… Karma bir kültürdü. Osmanlı’nın dağılma sebebi de bilindiği gibi milliyetçiliğin yükselmesidir. Bize hiç hayrı dokunmayan bir kavram. Aslında kimseye bir faydası yok milliyetçiliğin. Bugün Güneydoğu’da hala Kürt sorunundan bahsediyorsak; milliyetçiliğe borçluyuz. Biz Türk olduğumuzun farkını hissettirmeye çalıştık; onlar da bize Kürt olduklarının… İnsanları milliyetine göre değerlendirmek ciddi bir ayrıma neden oluyor. İnsanlar tehlikeli biçimde kutuplaşıyorlar. İki kutup kesin olarak ayrılınca da birbirlerini itmeye başlıyorlar ve bir arada durmak imkansız hale geliyor. Sonuç kesin olarak ayrılık!

Bu tip ayrımlar hayatımızın her alanında var. İlk olarak memleket ayırımı yapılıyor. Çok bilinen bir anlaşmazlık vardır mesela Doğu Karadeniz’de. Rizeliler’le Trabzonlular pek hoşlanmazlar birbirinden. İzmir’de de Karşıyakalılar’la İzmirliler anlaşamazlar. Sonra futbol takımları… Galatasaray ve Fenerbahçe’nin durumunu anlatmaya pek gerek yok herhalde. Bu tip küçük ayrımlarla başlıyor ve en üst noktada da milliyet var maalesef. Diğer sınıflandırmalarda en fazla rakip olarak görürken; milliyet bazında yapılan bir ayrım, karşı tarafı düşman olarak görmemize neden oluyor. “Türk’ün Türk’ten başka dostu yoktur” bunun en iyi örneği herhalde.

Evet doğrudur! Türk’ün Türk’ten başka dostu yoktur; Türk olduğunun farkını diğerlerine hissettirmeye çalıştıkça ve diğerlerini kendinden farklı görmeye devam ettiği sürece. Karşı tarafın tabi ki farklılıkları olacaktır. Farkından rahatsız olmak yerine anlamaya çalışmalıyız. Kabul etmemek kolaydır. Zor olan kabul etmek ve anlamak. İnsanlar kolayı tercih ettiği sürece gelişemezler. Gelişen ve büyüyen toplumlar daima zor olanı tercih ettiler. Bugün hayatları daha çekilir, daha anlaşılır. Milliyetçilik gibi sürekli potansiyel düşman arayan bir düşünceyle yaşamayı çoktan bıraktılar. Olumsuz fikirlerle dolu bir beyinden düzgün sözler çıkmaz. Güzel işler yapamaz ve mutlu olamazlar. Bir sarhoştan düzgün yürümesini bekleyemezsiniz.

Tüm bu anlattıklarımdan yerel değerlerinden utanan bir insan olduğum sonucuna vardıysanız eğer beni doğru anlayamamışsınız. Yok eğer ben anladım diyorsanız bir sonraki paragrafa geçin. Anlamadıysanız paragrafa devam edin. Ben yerellikten yanayım. Yerel birtakım değerlerin korunmasını destekliyorum. Bunlar zenginliktir bizim için. Kendi geçmişimden utandığım da yok. Ama yakın tarihimizle çok da gurur duymuyorum. Özellikle Kurtuluş Savaşı öncesi ve 40’lar sonrası Türkiye hiç de keyif vermiyor. Kazdıkça pislik çıkan bir çukur gibi. Kültürel değerler kesinlikle korunmalı. Onlar bizim geçmişimizle bağımız, kökümüz. Kökler yaşadıkça ağaç toprağa daha çok yapışır ve gelişir. Kökü kurumayan bir ağaç kesilse bile her zaman yeni filizler verir. Ama kökü olmayan bir ağaçtan ancak kereste olur. Toplum olmak bir birikimi gerektirir. Toplumun birikimini tarihinden öğreniriz.

Temelde insanım ve öyle kalmak istiyorum. İnsanların farklılıkları benim için bir rahatsızlık değil. Tabi benim hürriyetime dokunmadığı müddetçe. İstedikleri dili konuşsunlar. Benim dilime de karışmasınlar. Eğer dertlerini bana anlatmak istiyorlarsa; benim dilimden konuşacaklar. Eğer ben onları merak edersem; öğreniveririm bir zahmet. Herkesin konuştuğu dile sahip çıkma hakkı var. Bugün üniversitelerimizde Hititçe ya da Sümer dili okutuluyor. Başka bir dil de okutulabilir eğer okutulabilecek bir şey varsa…

Türk olmak benim için mutluluk değil. Üzerimde bir ağırlık! Ayaklarıma dolanmış pranga. Doğuştan gelen ve seçme şansımız olmayan bir şey nasıl olurda üstünlüğümüz ya da eksikliğimiz olur. Toplum olarak gerçekten daha mutlu olmak istiyorsak ilk olarak ayağımızdaki prangaları atmalı, üzerimizdeki ağırlıklardan kurtulmalıyız. Bu her şeyin düzelmesi anlamına gelmiyor tabi ki. Ama güzel bir başlangıç olur diye düşünüyorum.
Yapay birtakım duvarlarla ayrılmamış bir Türkiye dileğiyle…