Güzel ve dingin bir gün...dışarıda sert bir rüzgar

esiyor, tuhaf hissediyorum...bir deniz kıyısında,

kumsalda çıplak ayak dolaşıyor gibi... saçlarım ve

eteklerim savruluyor...rüzgardan çok denizin sesini

duyuyorum... yüzüme sıçrayan tuzlu su beni rahatsız

etmiyor...tüylerim diken diken olmuş ama

üşümüyorum...hırkamı örtmek bahanesiyle kendime

sarılmışım, ağır adımlarla yürüyorum...garip bir huzur

var o gri yalnızlıkta...sanki etrafımdakiler gerçek

değil gibi...tek hissettiğim serin, ferah mis gibi

temiz hava içime çektiğim....içim masmavi oluyor...bir

kaç martı hayal etmek istiyorum bu manzaraya ama

seslerini duyamıyorum denizin gürültüsünden...sesini

duyamadığım martıyı ne edeyim....halbuki ben onlara

kuma çizdiğim kalbi gösterecektim...ve topladığım

midye kabuklarını...

dün gece seçtiğim yıldız da parlamadı bana...oysa ben

onu milyonlarcasının arasından seçmiştim...

dışarıda rüzgar hala tüm şiddetiyle esiyor....bense

gözlerimdeki yaşların, yanağımdan süzülürken bıraktığı

sıcaklığı hissedecek kadar üşüyorum....isyan değil 

kalbimde esenler, rüzgara inat....dingin bir acı var

yüreğimde...sanırım biraz daha olgunlaştım....



yaşasın sevgi....



çok güzel bir iki satır vardı şimdi kime ait olduğunu

hatırlamıyorum, şöyle diyordu;

"Güneşe doğru zıplayın...onu tutamasanız bile en

azından ayaklarınız yerden kesilir...."