I

asparagas bir bulutun
serpiştirdiği yağmur damlaları bunlar,
yanılmamak lazım kandırılmamak gerek...

önemli haykırışlarımızın,
sabaha faydası çok olabilir..

amma velakin,
üstüne oturduğumuz bu dikensiz gül bahçesinin
iştahımızı kaçırmaması için elden ne gelir..

maalesef koca bir hiç , koskocaman bir hiç..

II

sen,
geceleri zindan,
yatağı mezar olan sen,
kır çiçeğim,nar tanem gel otur yanıma..

fırsatları kimin kaçırdığından bahsedelim seninle
ve hatta istersen,
gözlerinin içindeki korkuyu büyütelim beraber,
ben , duymak istemediğin gerçeklerini,
kulağına fısıldamak için buradayım zaten..

haydi yaklaş,
tam yerine geldin çok şanslısın..

sen,
geceleri zindan ,
yatağı mezar olan sen,
böyle yıllar yılı hep ,
vicdan azabı içinde mi yaşayacaksın.... 

III

adım gibi eminim ,
aynada yansıyan şu siluetin
yaşadığının bir onaylaması gibi sanki senin...

evet,
kesin bu sensin,
yaşıyorsun ve capcanlısın,
bunlar ellerin,bunlar da gözlerin,
başka bir güce ihtiyacın yok gibi sanki senin... 

IV

yorgunuz,
senle kaybetmişiz herşeyimizi,
umutsuz bir aşk için feda eylemişiz kendimizi..

biz,
ikimiz,
sonradan pişman olan bir mermi gibiyiz...

yalnızız,
çok yalnızız,
dilini parçaladığı balığın,
son duasını okuyan bir oltaya dönmüş bakışlarımız..

ve artık,
bakamıyoruz yüzlerimize,
bir zamanların sudan ak , güneşten parlak yüzlerimize...

yorgunuz,
senle yoketmişiz geçmişimizi,
eskinin çılgın söylevleri gibi unutmuşuz kendimizi...