Umudun gölgesinde bekledim seni,
ve ölümün, ve dumanın,
içimde yanan yüreğimin.
yüreğim sana hasretti
sana yangın, sana vurgun
ve köz oluyordu ve duman
birden donardı alevler
sen belirince nurun gözlerimde
ve yüreğimde sönerdi yangın
içim cıvıl-cıvıl
heryerde yeşil rengarenk
o hain taburun bahçesine dönerdi
gözlerin bir söğüt yaprağı
ince, keskin ve narin
seni beklemenin hediyesidir
yüreğimdeki sevinç hediyendir.

beklerdim seni
beyaz şapka giymiş kardan
ve etekleri yeşil
dağların ardında
bekledim seni
ıssız dar bir konutta
yanımdan geçen
dünya; evi sırtında
birde hama böcekleri
ve onlar misafir değildi
benden önce
burdaydılar, bu hücrede.

bekledim seni
ıssız hücremde
aklaşmıştı sakalım,
saçlarım evvelden aktı.
içim gençti, deliydi.
mağrur;
kınından çıkmış bir kılıç
ve yüreğinle
bir olmak için bekleyen
bir hançer gibi hazırdı
ve tetikti.

yüreğim gençliğin sesiydi
susmuş, vurulmuş
lal ve sağır gençliğim
umudun gölgesinde bekledik
ben "yazar"dım
onlar "okur"du
onlar söylerdi
ben yazardım.

beklerdim seni
her dışarı çıktığında
dönmez diyeydi korkum,
dönerdin.
yüreğim kendinden emin
sana sarılırdı.
gençliğe sarılır gibi,
ölümden kaçar gibi.

bekledim seni
kavgam bitene kadar
bilirsin hırçınlığımı,
bilirsin sebebini,
kavgamdan geçmezliğimi
seni istedim, seni bekledim.
bekledim seni.