hüznün gümüş dudaklı şamdanlarında
iyi muhafaza edilmiş bir mum gibiydi yalnızlığı
fotoğraflarından da anlaşıldığı üzere
fotojenik bir suskunlğu vardı
eskimiş, pas tutmuş raylar üzerinde
şefkat ve şehvet karışımı yolculuklarla
yanlış sevişmelere yolaçsa da
böyle olmadığı zamanlarda
deniz ötesi birşeydi
o bir ihtimal kadındı sanki;
gözleri bir tartışmanın ortasında kalmıştı
düşünceli bakışlarla süzerdi ortalığı
sevgi doluydu ve bir o kadar korku
karanlık sarkınca, ruh korkutan insanlar
uçuşmaya başlardı onun için
gene de tırmanırdı geceye
birçok insan gibi onun da yüzü anlatırdı
nasıl biri olduğunu
bütün iyilik yüzünde saklanmıştı
ve ne zaman dudağından öpsem
yüzündeki huzura gömülürdüm
bana iyi biri olduğumu söylerdi
bu iyilik izinsiz çaldığım kendi iyiliğiydi...