Dünyaya bir ara, öylesine dalmışım,
Mut ve huzur üzerine tefekkürde kalmışım.
İrkilince uyandım,
Soğuk terler de yandım.
Bir ara gönlüm, huzur diye bağırdı çıktığınca avazı,
İşte onda döküldü, dudağımdan bu yazı.
Uzaktan öylesine uzun uzun bakınca,
Gördüm sandım her şeyi, bu yetersiz akılca.
Kiminde yok, kiminde çok,
Dünyaya, yeterince yok,
Cimrice ve adaletsiz dağıtım,
Benim buna ağıtım.
Transferi, takası da yok,
Bulursan kendin de çok,
Her şeyi olura bıraktım dedim,
Mutlu olmayı denedim
Çoğuna bakıyorum, seçiyorum
Kızmıyorum, geçiyorum
Olmadı kaçıyorum,
Düşenin dostu olayım dedim, canıma yetti,
Gel de şaşma, düşen düştüğünü inkâr etti.
Kimse bana hayat kadar sert vurmadı,
Kimse beni hayat kadar da yormadı.
Ve mut ben de hiç durmadı.
Ben kaybeden olmadım,
Kaybeden benden oldu.
Delirdim mi dedim, o da ne?
Aklı olanlar delirir dedim, sana ne.
Ey insan! Sanki dünyanın sonuna dek mi kalacaksın?
Unutma! Adını hatırlayan son kişi öldüğünde,
İz bırakmamışsan, hiç yaşamamış olacaksın.


*Mut : Bütün isteklerin sürekli olarak yerine
gelmesinden duyulan kıvanç, mutluluk.
*Tefekkür : Düşünme, düşünce, düşünüş.
*İrkilmek : Ürküp korkarak geri çekilir gibi olmak ya da
korkup şaşırarak duraksamak.

Abdullah Haktankaçmaz
(Vaveyla adlı Şiir kitabımdan)
ah6334@gmail.com