Tutunabildiğim sırlar ve tuttuğum sırlar...
Hangi yolun bilinmezliği beni kendimden geçiriyor ve sıkışmışlık hissinin ceyranı hangi pencereden daha sert esiyor?
Sırlar taşıyabileceğimden ağır gelen, gizli kahrolası şu yükler. Onlardan arınma var mı yolun sonunda ya da yolun sonu gerçekten var mı?
Aynı yerde debelenen iki ayaktan ibaret olmak mı YAŞANMAZLIK.
Hayır yaşanmışlık demiyorum ''YAŞANMAZLIK DÜPEDÜZ BU'' Bildiğin ya da şu an öğrenmekte olduğun.
Tükenmekte olan bir şeyler var çocuk!
Hafıza tükeniyor, kokular tükeniyor, gitmesini hiç istemediğin en yoğun duyguların bile yok oluyor.
Kolay değil çocuk!
Yaşanmazlığı sorma kimselere...
Herkesin içinde var olup, anlatamadığı imgelerle sarılı etrafımız.
Saklan çocuk!
En yoğun duygularına saklan, seni ilk olarak terk edecek şey tam da bu. Onunla birlikte hayatta gidiyor. Biriktirdiğin, tasarruf ettiğin tüm içten duygular yorulup bir gün gidiyor. Ne mi kalıyor sonrana, boşalmış bir yürek, zehir gibi çalışan bir zihin ve herşeyi anlamsızlığa vuslat eden o mantık.
Gitme be çocuk sen de gitme YAŞANMAZLIK olmasın izlerin.
Toparla yüreğini, zihnine sorma bugün ne yapacağını, hissetmeyi dene. Çok zor biliyorum hem de çok zor...
Bugünde kendine ait bir sır yarat, taşıyabileceğin ağırlıkta olsun. Hadi kapat pencerini şimdi, sert esmesin artık rüzgar. Bugünde yaşanmışlık olsun YAŞANMAZLIĞA inat...