Bugünlerde kalbim en büyük keşkeleriyle baş başa. Hep bir umudu barındırıyorum içimde. Belki de kendimi kandırıyorum, ama inancım filizleniyor her daim. Korkunç hisler yaşattım kendime ve sana. Beni çok sevdiğini anladığım o gün, yaptığım tüm hatalar beni delip geçti.


Gözyaşlarım anlamını kaybetmişti artık. Sen bir kuş misali, şu anın varsa yarının yoktu. Ben kaçmaya alışıktım, senin geleceğini hiç düşünmemiştim. Zamanın tüm güzelliklerini elimin tersiyle itmişim. Karma beni buldu, ben de sana vuruldum. Senin gittiğini anlayamadım, senin beni unutabileceğini hiç düşünmedim. Bana çok uzak bir diyardaki yalan gibi geldi bu ihtimal. Ben seni tanırdım, sen beni anlardın. Sanki bu sonlu rüyada sonsuzluğun temsiliydin. Sana öyle çok güvendim ki, bitmeyecek bir kalp ağrısı içinde boğulmak üzereyim.



Sana güvendiğim, sana en derinimi açtığım için pişman değilim. Çünkü en büyük kavgalarımız bile beni güldürürdü. Seninle tatlı sert konuşmak benim için günün hediyesi gibiydi. Sevmeyi bilmiyordum galiba. Küçük bir kız çocuğuydum, bir gün sana artık ufaklık değilim demiş olsam da hiç değişmedim. Evet, kendimi törpüledim, kalp kırmamak için kırılmayı göze almayı öğrendim. Ama içimdeki o sevgiden, sana verdiğim değerden biraz bile eksiltmedim. Sevgi denilen şey, hataları bile güzel görmek değil midir? Doğru olmayabilir, acı verebilir. Ama sevgi iyileştiricidir. Yanlışları beraber çözmektir, düğümleri problemlerden kurtarıp kalpleri bağlamak için kullanmaktır. İnsan isterse tüm dikenlerden sağ salim çıkabilir. İnsan isterse kanayan yaralarını bile yok edebilir.


En güzeli de, her gece başımı yastığa koyduğumda senin beni hala hissettiğini düşünebilmemdi. Artık bunu yapamayacak kadar büyük bir geç kalınmışlıktayız. Ben bir boşlukta süzülerek senin gülüşünü hayal ediyorum. Bir başkasıysa o gülüşü yaşıyor...