Tren pencerelerinden uçurmuşlar
Raylar döşemişim kalbime uğramamış, yanılmışım
Sessizliğe dalmış gözlerim:
Bir yanda soluk benizliler var
Bir elimde ip ve ucunda yarım kalmışlıklarım
Her gün istasyonlarda uyanmışım
Kızıl sakallı bir dede vardı ben elindeki şeker kamışıydım.
Elinde terbiye oldum
Islak betonlarda uyandırıldık günlerce
Havlulara sarıldık sonra tekrar tekrar uyandık
Büyümüşüm kargaların sesleriyle
Acı bir ıslık sesi beklermişim uzaklardan
Karanlığın gözlerini açarmışım
Paketlendim tekrar tekrar
Usulca yanaştı yanıma bir maki
Sonra usulca uzaklaştı
Ben dedim bir maki bekleseymişim keşke
Yolcular duymamış sesimi
Bir ayağı topala düşmüş nasibim
Tekrar uyandık
Bir vakitmiş bizi kerahette uyandıran
Saatleri gözleri kapamaya ayarlı
Gecenin en ıssız durağında bekliyorum treni...