Çok sevdiğim ve saygı duyduğum yazar Vedat Türkali anısına,
Bir gün tek başına kalmak ne kadar iyi olurdu diye düşünmeden edemiyor insan. O kadar çok tek başına kalıyoruz ki gerçek hayatta halbuki. Karı kocasını ,anne evladını, koca karısını, patron işçisini hep yalnız bırakıyor. Hayat ortaktır. Anlatıyoruz. Ama yine yalnız bırakıyor. Çünkü yalnız bırakmamak için, hep maddi anlamda yanında olması gerektiği anlaşılıyor. Artık insanlar boş laf duymaktan sıkıldı. Maddiyat içermeyen öğütlere, kuru gürültü olarak bakılıyor. Bu kadar uzun zaman yalnız bırakılmamıza rağmen, kendimizle konuşmayı öğrenemedik ya buna ne demeli. Acaba kendimizle olmayı bilmiyor muyduk da unuttuk bilemiyorum. Ne fark eder ki. Bugün, insanlar yalnız, çocuklar yalnız, kadın yalnız, erkek yalnız.