Sıkılmadan ve çekinmeden söyleyebileceğim tek gerçeğim var o'da ölüm ve sonrasını bilemediğimiz ötesi.
Şaşıyorum çoğu zaman insanlığın türlü türlü hallerine, sahi garantıyemi almışlardı o cennet bahçelerini. Yada hiç birşeye inanmayarak bir toz bulutu gibi sessizce dağılıp gideceklerinimi sanmışlardı. Tüm çırpınışlarımız boşa, kendimiz için çok az iyi şey yapıyoruz bu dünyada.

Ölümden sonraki ahiret hayatını ciddiye almadığımız kesin öyle değilmi, bu yüzdendi belkide içimizdeki tarif edilemez boşluk hissi. Sizi bilemiyorum, ama sonum, kısaca ölüm beni endişelendiriyor, ölüm gerçeği mululuğuma bir gölge gibi düşüyor bu doğru, böylelikle yaşamın ne kadar manasız bir şey olduğunu ve ciddi derecede sınav vermemiz gerektiğini anlıyorum. Gözümün boyanmasına izin vermiyorum yaşamda, vermekte istemiyorum, çok az aldanıyor ve bu gerçeği iliklerime kadar idrak ediyorum. Kafka'nın sıkıntısıda bu değilmiydi sanki ''ölüm gerçeği'' onu biraz daha iyi tanıyanlar bu gerçeğini görmezden gelemezler. Çizdiği her rota onu ölümle karşılaştırıyordu, bu yüzdendi tüm huzursuzluğu. Sıradan bir ruh sizce o denli dahice, ve farkındalıkla dolu bir şekilde yazabilirmiydi, kısaca hissedebilirmiydi. Aslında ölüm ve acıydı onu besleyen, kısaca mutsuzluktu, umutsuzluktu.

Aşağıladığınız ne çok şey var, kibirlenip büyüklendiğiniz, bu gibi saçmalıklar prim yapmaktaydı çünkü, sizler en basit yolu seçtiniz, kendinizi kaybetmeyi ve mutluluğa erişmeyi, ama sadece bu dünya için geçerliydi seçiminiz. Bir takımınız onu seçti, bir takımınız ise gerçekten düşünmeyi, kısaca düşündükçe akıl yürüttükçe acı çekmeyi. Tüm saçmalıklarımız belkide sonsuz bir hayatı burada bulamamamızdan kaynaklanıyordur kimbilir. Sizlerin aldanıp oynadığınız oyunlarda devam etmek ve oynamak acı verici geliyor bana. Çünkü bana kalsa tüm bu saçmalıkların içerisinde yer almazdım. Belkide almamalıyım. Allah ile olmak istiyorum sadece, ona yönelmek, ona sığınmak, onun istediği doğrultuda bir kul olmak, asaletimi, birikimimi, bilgimi, ilerleyişimi, umutlarımı, yenilenmemi, hiç birşeyimi kaybetmeden üstelik ona yönelmek. Ne kadarda zorluyor bu beni, çevre faktörü, insanların ilerleyişi,sizden beklentileri, yer almazsan toplumun en tenha yerine itilişini, yabancılaşmayı, hatta bir uzaylı gibi yol almayı.

Ölümün olduğu yerde yaşam denilen sahte rüyaya dalmakta zorluk çekmiyorum lakin, ben sonsuza kadar mışıl mışıl rahatlıkla uyuyanlardan biri de değilim. Her dakika uyanışlardayım. Gözlerim açık, duyularım daima keskin, meal arama faaliyetini ise hiç bitirmeyenim. Sadece yol alıyorum yaşamda,belki yoldaşlık edeceğim birilerine, keşke insanlar biraz daha manevi açıdan yaşamış ve o gerçeği tam olarak kavrayabilmiş olsalardı. İşte o zaman huzur içerisinde doğru ve gerçekten istediğim bir biçimde yaşardım hayatı...


Denemeler
Yazan-
Minimalist Yazar- Şair- Edibe Toğaç

http://sayfamdakalancumleler.blogspot.com.tr/
https://www.youtube.com/watch?v=zaIUnBdV18c