Yaşanmamışliklar bir doğum lekesi gibi kalır mı ki insan yüreğinde..
Yaşadikların bitti ve gittiler,iyi kötü uğurlandı,ardından ya sevincin ya hüznün gözyaşı döküldü ve hafızanda kaldı zamanın artıkları..
Peki ya yaşayamadıkların,,sağ sol lob davasından ziyade sol köşenin hangi odacığina misafir eyledin yaşamak istediklerini..
Umduğunu mu bulduğunu mu sevdi yüreğin bir misafir çekimserliğinde...
Düşündük mü hiç zaman geçtikçe alışıyor muyduk yoksa zamana yenik düşüp kazanıyor muyduk ¿
Sil baştan başlamayı becerdik mi yoksa her yeni günde sona mı yaklaşıyorduk..
Masallardaki mutlu son belki de romandaki kahramanların sevince göbek bağı idi..O bağ koptu ve gerçeğe doğduk ,romanlarda büyüyüp masallarda küçüklük fotoğrafımız kaldı ara ara içindeki saflığa olta atmak istediğimiz minicik bizler,,ve o zamanlar bile saklanmak istedik ama söbelemek isteyen bizdik,neşesi yeterdi yüreklerin..
Yaşam saklambaçtı belki de hep birini söbelemek için gözümüzü karanlığa kapattık ve sırtımızı kalabalığa döndük,içimizden hayalleri tek tek sayıp, tüm gerçekliğe göz açtık umudun tüm gücüyle...
Aslında hayalleri ve içimizdeki bizi söbelemekti hayat..Şu an herkes bir arayış içinde gözümüzü kapattığımız yaşlar büyüdü ve herkes birilerini söbeleme peşinde ya hayallerini ya içinde büyüttüklerini ya da olmayan bir hiçleri..
Ve bir gün saklandiği yerden koşarak çıkacak hepsi gözümüzü kapattığımız yere dokunmak için ama sen çoktan SÖBELEDİN aslında onları çünkü hepsinin yeri yüreğinde saklı ve sadece senin görebildiğin bir doğum lekesi gibi...
é!¡F