Ahmet Akın
GÖZLERİME YALNIZLIK SÜRÜLDÜ

Bir kürdün sonbaharı yüzüne asılmış
Bir şehir arıyor düşlerle budanmış
Ölesiye yaşam ucunda parmaklarının
Dört gözle bekliyor şafağın ilk mührünü
İşte “Bir kere doğmuşum ölmek yasak”

Gözlerime uğuldayan bir yalnızlık sürüldü
Ama yok böyle kuytularda cehennem
Gibi gitmek lazım tılsımını yitirmiş
Kalın yüzlü günler tütün gibi yazgılıymış
Bir köpek telaşında ruhuma depremler getiren

Henüz gökyüzü yıkamadan gözlerini
Kim demiş ki yokmuş benim dilim
Var benim sevgim var benim hasretim
Kimliğimin üşüyen serçesine sığmıyor elleri
Kolları bir dal gibi kırılmış bir dünya değildir
Var benim sevgim içinde elektrik var benim hasretim
İşte “Bir kere doğmuşum ölmek yasak”

Kızılca fena bir şarap gibi öldüresiye yalnız
Kadeh oldu ayrılığın bitişiğine durmadan üryan
Cehennemliğe giyinmiş bir kürdün şairliği
Bağrına sözcükler saplar gibi ince ve upuzun
İki yakasında munzurun dinmedi gözleri

İki kaşımın arasından vuruldun görülmedin
Seni kefenlerken satırlarımda gömüldün avuçlarımda
Şiirler kanatlansın diye şarkılar içirdin ömürlerine
Umut fısıldayan türkülerle geçerken önümüzden
Hep onlar vardı unutulmuş titanik duruşlarında