annem beynini sessizliğine saklamıştı..cümleler tehlikeliydi bizim evde/korkunun göbeğinde oturur susardı/kendini /sesini unutacak kadar susmuştu annem..
boşlukta asılı beyinler niye bu kadar diremişti ayaklarını yeryüzüne anlamıştım..
babam pisliğin tekiydi..az bile dedim..
hani su beyni boşlukta sürüklenen konduğu yere sıçan /kargalar gibiydi...
bütün pisliğiyle kök salıyordu yeryüzüne/
annem o köklerin çürümüş bir dalıydı..
beynim parsellenmişti..beynim vardı..ama ben yoktum
daha çok düşünüyor daha çok hissediyor acılar çekiyordum..
üveysi morluklar oturmuştu gözlerime..ve bu durumlarda beyaza boğardım damarlarımı..
bütün acılar delete..
birgün kendimi beyaza boğarken/beyni henüz acıyla pislikle nefretle öfkeyle parsellenmemiş ben yaştaki çocuklar sardı etrafımı..
yere itip tekmelemeye başladılar..
-içecek yer bulamadınmı lan
tepkisiz ölüce yatıyordum tekmelenirken..
acımadı
-vurun öldürün piçi olmaz olsun onun gibi evlat
inen tekmelerin kalabalıklığı arasında karanlık birçift göz gördüm..
babamdı..
acıdı/ama sonra o da geçti
orospu çocuğuydu babam ve damarlarımı boyadığım beyazın satıcısı..
dışardan efendi/mazlum/dindar hatta
bir gün onu öldürmemek için bulaşmıştım pisliğine..ilk kez onun torbalarından gizlice tatmıştım..
ben evdeki sessizliğin yasak kelimelerin dışa vurumuydum
atılası bir kök hücresiydim.
kimseyi öldüremiyordum

bedenimdeki üveysi morluklara babamın adını vermiştim..
orospu çocuğu..