Kent uyanıyor…

Yükselen karaltılarda bir kaç odada ışık yanmakta. Gündüz hiç olamayacağı kadar boş olan caddelerde, üç beş araba özgürce fink atıyor. Kimi yeşil renkliler bir çalar saatle, Kimi Brahams'dan bir senfoniyle, kimi telefonla, kimi öyle, kimi böyle sıcak yataklarını, eşlerini bırakarak bir köşede, uyanmaya hazırlanıyorlar.

Bu arada, ılık yaz sabahlarının tatlı esintisiyle, sabahın beşinde, gözlerini açmış bile bu kayıp şehir. İnsanları tüm gün kucaklamaya hazır kolları açık, dudaklarında uçuk bir gülümsemeyle, sadece onun bildiği bir gerçeğe uyarcasına, soluk ışıklarına yol vermiş gece tünelinde.

Sadece kuzey yıldızı, inatla tam karşımda duruyor. Bir başına saltanat kurmuş semada.

Tan ağarırken, karartılar gümüşi bir renge bürünüyorlar. Camlarda öylesine bir yansıma oluşuyor ki, başka bir boyutta, farklı izdüşümlerinde olduğunuz aldatmacasına kaptırıyorsunuz kendinizi bir an.

Yeşil renklilerin uyanmasına, daha da az bir zaman kaldı şimdi. Anadolu'dan Avrupa'ya, ekmekten yaşamaya, kıyasıya bir koşuşturmaya az kaldı. Birazdan, bir iki saat sonrasında, bir insan seli kaplayacak sokakları, durakları, otobüsleri, büroları, okulları. İçinde ve dışında yer alınabilecek her yeri.

Her birey, en az 12 saat için kendini unutacak. Ekmeğini düşünecek, çocuğunu düşünecek, karısını, anasını, babasını... Bunları düşünme gereksiniminde olmayanlar, daha iyi marka bir otomobili, x yerde alacağı villayı, Uzakdoğu'da çıkacağı tatili veya (....) düşünecekler.

Ve gittikçe yeşilleşecekler. Zehirlenen insanlar, yeşil renkliler...!

Bu gün, bir değil, bir çok insan, diğer bir çok insan tarafından iteklenecek, kavga edilecek. En kötüsü bu gün, yine bir çok insan, bir bıçakla, deli bir mermiyle, baltayla öldürülecek, öldürecek.

Nereye gidiyor insanlık?

Belki bir dahi dünyaya gelecek bu günün şu saatlerinde. Adını dünyaya yazdıracak. Hiç görülmemiş bir çiçek açacak, adına ütopya denilen. Kırlangıçlar ve martılar birlik olup uçacaklar. Minik eller, onlara, coşkuyla, neşeyle simit atacak İstanbul vapurlarından.

Mutlaka, iyilikler ve güzellikler de olacak bu gün. Onca trajediye, onca namussuzluğa, onca vahşete karşın.

Bir iyi insan, bir yoksul çocuğu okutacak bu gün. Bir kimsesize ziyaretçi gelecek. Bir yaşlının koluna girip, karşıya geçirecek bir genç.

Aynı zamanlarda iki eşkıya, bir barmeni öldürecek. Kafalarına öyle estiği için.

Bir kadına, tecavüz edecek zorbanın teki.

Devletin birimlerinde soygunlar düzenlenecek.

Nazım'ın en güzel şiirlerini toplatacak kara eller.

Bir karikatüründen dolayı içeri atılacak bir gazeteci.

Gün devam edecek.

Günün gecesinde, sevişecek insanlar. Ama hazla ama tiksintiyle. Kendilerine yabancı bedenler, nasıl bir olabilir bir başkasınınkiyle? Ama olacak. Olacak ve yeni yaşamların tohumları atılacak. Yeni ve daha yeşil olacak neslin tohumları.

Televizyonda bas bas verilecek "günün gelişen haberleri". Kötüsüyle, iyisiyle dökülecek spikerlerin dudaklarından. Taş gibi, duyarsız ve duygusuzca ya da öyle olmaya çalışarak , öğretilmiş mimiklerle okuyacaklar gelişen ya da gelişemeyen haberleri.

Seyredecek yeşiller. Kızıp köpürüp seyretmekle yetinecekler. Mideleri dolu, bir 24 saati yiyip bitirince, bir ikincisine hazırlanmak üzere uykuya bırakacaklar kendilerini. Rüyalarında, vicdanlarındaki izler olmaksızın bir telefona, bir çalar saate, Brahams'a emanet yeni güne, merhaba diyecekler.

Uyandı artık kent tamamen. Solgun ve cılız ışıklar güçlü bir aydınlığa bıraktı yerini. Karartılar şekillendi yeniden. Çirkin ve sevimsizler. Onları bu görüntüye mahkum eden ellere kızgın, yeşil renklilere boyun eğmiş, onlarla yaşamayı kabullenmiş gibiler…

Kocaman kahkahasıyla sarsıyor göğü şehir. Acıkmış karnı, yutmaya hazır bekliyor insanları;

"Hadi uyanın! Geç bile kaldınız. Uyanın , uyanın. Bu traji-komedi devam etmeli".


1997,İstanbul