Âdetmiş bir zamanda
Dövme yapmak insana.
Kimi akrep, yılana...
Birisi de aslana.
Merak etmiş bu hususta,
Göstermişler bir usta.
Acem ilinden biri,
Dalıp girmiş içeri.
Vücudunu göstermiş,
Dövmeciye seslenmiş:
— Ustam, benim burcumdan.
Şöyle kükremiş aslan;
Sırtıma ve omzuma,
Çok güzel olsun ama...
Fakat acıtma canımı,
Çıkartma feryadımı.

Yere yatmış yüzüstü.
Demiş: — Ustam pek süslü.
Mavi olsun rengi de.
Hayret etsin gören de...

Usta işe başlamış.
Adam, feryadı basmış:
— Aman usta, öldüm ben!
Ne yaparsın öyle sen?

Usta, şöyle ters bakmış.
Müşteriye çıkışmış:

— Aslan demiştin hani,
Başladım daha yeni...
— Neresinden başladın?
Of, canımı haşladın!
— Kafasını diyorum,
Rahat dur, çiziyorum.
— İçim bir tuhaf oldu.
Boğazım da kurudu!
Yapma, orası kalsın.
Varsın kafasız olsun.
Sen başka yerini çiz,
Haydi durma çabuk, tez...

Usta başka yerini
Çizerken adam geri,
Yine dönüp bağırmış.
İçini korku sarmış:
— Bu kez neresi resmin?
Öf, kesildi nefesim!..

— Aziz dostum ayağı,
Çizdirmedin kulağı!
Az kaldı sık dişini,
Bitireyim işimi.
— Ayaksız olsun varsın.
Yapma, ora da kalsın.
Acıtma dedik bre!
Durma, geç başka yere...

Ayağını bırakmış,
Başka yere başlamış.
İğneyi batırınca
İranlı da hızlıca,
Kalkmış yattığı yerden.
Vücut ıslanmış terden:
— Ucu kör mü iğnenin,
Bitmedi mi şu resmin?
— Arkadaşım karnını,
Yenile hatlarını
Çiziyordum ki ben;
Neden kalktın yerinden?
— Tükendi tüm dermanım,
Usta acıdı canım!
Karınsız olsun aslan,
Sen yap başka taraftan...

Usta, iğneyi atmış.
Sonra kaşını çatmış.
Çok kızmış, sinirlenmiş.
Ona şöyle söylemiş:
— Kuyruksuz ve karınsız,
Ayaksız hem de başsız;
Sen gördün mü bir aslan?
Defol haydi dükkândan!
Tarif ettiğin gibi,
Allah yaratmadı ki...

“Gülü seven insanlar,
Dikene katlanırlar.”
Masaldaki şahıslar,
Toplumda dışlanırlar.

30/07/1998 – KAYSERİ