Ben, bu kumruyu bir yerden tanıyorum;
Bu dut ağacı bana hiç yabancı değil!
Temmuz sıcağında şişen perdeler,
Öğle uykularına yattığım sedir!..

Beyazdı, kirlenmemişti henüz kalbimin sevgileri;
Süt tozu kaynatır içirirlerdi Marshall yardımı!
Ali İhsan Bey’di ilk öğretmenim Beş Eylül’de,
Kendi hülyasında mesut bir çocuktum önceleri.

Şeref’in fırınından tüten gevrek kokusu,
Hacı Şeyh Camii’nden ezan okuyan müezzin…
Manifaturacıydı babam, üstünde gabardin paltosu;
Rüyalarıma sokuldu Uzun Çarşı’dan, demin!

Aydoğdu mahallesinden, biraz şair ruhlu;
Hacı Abdurrahman oğlundan, ortanca torunu…
Tam on bir yıl cepheden cepheye koşmuş dedem,
Ondan öğrendim ben, ölümüne sevmeyi yurdu!