Gecenin matem rengi siyah..
ve siyahı giydiği saatlerde , sana yalnız olmadığını hatırlatan umut ışıkları gökyüzünde sıralandığında içimde ağlamaklı bir çığlık…
Özlemeye değer ne kaldıysa özlüyorum..
Ve özlemekten vazgeçtiklerimi geride değeriyle bırakarak..

Umulmadık anda..
Gezerken…
Yürürken..
Okurken..
bakarken ..
her neyapıyorsam işte ..
İçimde bir yumruk kılığında kitle hissediyorum..
Ağrıtan..
sızlatan..İyi huylu kötü huylu çift taraflı bir kitle..
aklıma uzaklar takılıyor..
ağladım yine anılara ve anılardaki ‘o’ya..
anılardaki ‘onlar’a..
canlı cansız ,etkili etkisiz her bir ‘şeyler’e..
Gözüme nem çalıyor , çocuk edasıyla tökezleyip düşüşlerim
ve elimin tozunu silip yola devam edişim..
Ve yakar topunda vuruluşlarımın açtığı hayal kırıklıklarım..
Saklambaçta sobelediklerimin tesellisiyle avunuyorum sobelendiklerimi gizleyerek ..
Çokkere provasını yaptım hayatın birinci ikinci üçüncü diye açılan perdelerini.. geleceği minyaturleştirip Evcilik oyunu oynayarak çoktan alıştım sahnelere...
Tek bir farkla hayat bu kadar ciddi değildi..
Demlendim..
Zaman ola bir gözyaşıyla..bir çığlıkla..
Zaman ola bir şer bir belayla..
Zaman ola bir iyilik bir güzellikle..
Hecelediğim hayatı,demlendikçe konuşmayı söktüm..
Emekleyerek soluduğum ömrü,demlendikçe yürümeyi öğrendim..