“Aşk her dilde tek cümle, tek hece, sensiz her günüm ayrı düş’ünce.”


Mektuplarımda ve şiirlerimde kelimelerimi titreten güzel. İsminin manasındaki efsunu halen çözemedim. Sanki sonsuzluğa açılan bir kapı gibi, hayalin bile efsunlu geliyor. Karşımda hayalin tek dayanağım, dünyanın malında gözüm kalmadı. Gittiğinden beri ıslak yanağım. Cananım demeye yüzüm kalmadı…


Yaşadığım hayat seninle anlam buluyor. Senin için duyduklarım hislerin en güzeli, gel gör halimi sana susamışım besbelli, anlasana artık seni delicesine sevdiğimi, özlediğimi. Bakışlarını bakışlarımda hissetmek istiyorum. Hiç bir şeyin anlamı yok sen yanımda olmayınca, seni hep ben seveyim mesafeler olmasın aramızda.


Bir âşığın yeri, maşukunun yanındadır. Gülüşlerim kavgalı geleceğe dair düşlerimle, yüzüme çarpıyor suratsız duvarlar. Kaş çatıyorum, yumruk sıkıyorum. Mücadele ediyorum kaybolan zamanla. Zaman asi koşan kısrak, deli dolu heyecan. Gençliğim bir meçhulde kayboluyor an be an…

Meçhul zamanlarda her gün yağmur yağıyor şehrime. Koca şehirle birlikte ayazda kalıyorum. Güneşi hasretle bekliyorum. Âdeta yağmurla kaplanmış bulutlar, yokluğunu haykırıyorlar. Sanki yağmur damlacıkları, şehrimden yüreğime düşen apansız hasret gibi, yağan yağmurda şehrim ıslanıyor, yüreğim ıslanıyor ve ben ıslanıyorum. Yüreğime yağan, yağmurdan ne yapsam kaçamıyorum. Ne zaman yüreğime güneş doğacak? Ne zaman en güzel günler benim olacak?

Artık güneş yüzünü göstermez oldu. Belli ki hiç doğmayacak. Bir anlayabilsen aydınlığa ve sıcaklığa hasret kalan yüreğimi, belki de hiç sorun kalmayacak. Tenimi ısıtan sıcaklığını özlemişim. Gözlerime aydınlık veren ışığını özlemişim. Yalnızlık tanrıya mahsustur. Gel ne olursun. Güneşimi kaplayan bulutlara küsüyorum. Sensiz koca şehir ve ben üşüyorum…


“Gel güneşim ol, gel rüyalarımda düş’üm ol, ne olursan ol, ömür boyu eşim ol.”