Kendimi kategorize etmekten hiç hazzetmem. Koca puntolarla yazıp kendimi anlamlandırmaya çabalamam, yine de büyük puntolu yazıları okumayı severim. Çelişki değil kolay okunuyor ve kolay okunması için yazılıyorlar büyük puntolu yazılar. Eh şimdi her zaman yaptığım gibi kafamın içerisinde yasama ne kadar uyum sağlayamadığımı ya da sorumlulukların ağırlığı altında ezilmenin dayanılmaz acısını mı yazacağım?

Yaşamın garip bir yol aldığı doğru ha keza sanat ya da insan. Bir yığın karmaşa, bir yığın duygu zelzelesi. Bazen durup derin bir nefes almak gerekli ya da gökyüzüne bakmak öylece. Hiç size olmuş mudur bilmem, Benim bazı geceler yatağıma sığamadığım olur. Yatağı bir kenara bırakalım, odaya sığamadığım olur, Alice'in harikalar diyarında birlikte küçülür ve büyür gibi... Kocaman kürek gibi ellerim olur birden, kollarım pencerelerden dışarıya uzanıverir. Bedenimin orantısızlığıyla başa çıkmaya uğraşırken, ruhum odanın içinde hayli sıkışır (küçük oda büyük oda fark etmez). Nefesim kesilir, tam bu duruma alışacakken , bağı çözülmüş bir balon gibi küçülmeye başlarım. Sonsuzlamasına küçülür bedenim. Dev yatağın altında karanlıkta kalmış karıncanın kocaman gözleri ellerim kollarım şimdi ben ne yaparım demeye kalmadan kürek gibi ellerim geri gelir. Bu bir süre böyle devam eder sonra uyuya kalırım yatakta. (Alice'in yazarı olabilirdim pek tabii arada kalmışlığım sızlanır.)Artık alıştım. Günlük bir olay gibi geliyor sanırım alıştığımdan olsa gerek git gide seyreliyor.

Yazıyı karmaşıklaştırmak istemiyorum. Olay örüntülerine uzağım. Sırala yamıyorum düşüncemi alfabeyi baz alarak. Eh düşünce bu daha karmaşık oluyor üstüne üstlük uçuşuyor. Mavi bir gökyüzünde pervasızca savrulan yavru ağzı bir fuların rüzgarla çarpık ilişkisine hiç mi hiç benzemiyor.

Her gun alisverise cikiyorum. Rutin dir ya hersey. Ben su anda yasadigim sehre bundan 6 ay once 5 gunlugune gelmistim. Hergun ayni yol uzerinden gectigimden yolun kenarinda yasli bir adami otururken gorurdum. Kaldirimda ustelik manzara trafik arkasinda yikik dokuk bir kac ev. Hep orda ayni yerde sag yaninda bir poset ekmekle. Ben sehir degistirdim bir cok sey yasadim buraya dondum yasli amcayi hala kaldirimda oturuyor buldum. Iki haftadir buradayim 8 civari eline ekmegini alip orayi terkediyor. Sabah kacta geliyor bilmiyorum. Ise gider gibi cumartesi pazar farketmiyor.Yasli adam kaldirimda oturuyor. Ben kosusturuyorum, kaygilaniyorum, agliyorum, guluyorum, birseylere yetismeye ya da birseyleri yetistirmeye calisiyorum yasli adam hala kaldirimda. Stres yapiyorum, depresyonda oluyorum yoldan gecerken onu goruyorum.
Dedim ki kendime bu gun eh be yavrum sen ne yapiyorsun
yasli adam evi varmi ki bilmem karisi cocugu bilmem onemli mi o oturuyor. Neyle neyi yargiliyorsun hangi kurallarla baskalarini ?
Selam mi versem acaba dedim sonra bozmayayim huzurunu adamin dedim calisyor. Bu gece ben eve gec dondum. Fazla mesaideydi oda isten eve gecikmismi diye dusundum :) Yuzunde ki rahatliga bakilirsa yetisecegi hic bir sey yok. Kaygilanacagi hic bir seyin olmadigi gibi.
Yasli amca benim gordugum en postmodern olaydir bugunlerde.
Yasam biz omuzlarimizda agirliklar tasirken farketmeden geciyor. Kaldirimda oturan adam bunu biliyor.
Sizde biliyorsunuzdur eminim ama hicbiriniz kaldirimda oturmuyorsunuz. Bildiklerimizi ne zaman yasayacagiz isigi anlimizda ne zaman hissedecegiz bilinmez. o bilinmeyen gune kadar gorusmek uzere.