herşey bir değişik akıyor nedense.

sevda öyle, dostlar öyle, uğraşlar öyle... bende öyleyim kıvrımlı bir nehir gibi farklı diyarların farklı tatlarını keşfediyorum . bol bol özlüyorum...

Sihir dedikleri bu olsa gerek kendimden nefret edişlerim sadece. Bir günü beklemek sabrını gösterememek belki. yada bir abla tavsiyesine uymak. en iyisini seçip çıkarmak. Beğenememek bir türlü . Kıymet bilememek. Ve bir de plajdaki uzun yürüyüşlerde dinlediğim o hikaye. evde kalan kız masalı...

Düğün. İnsanlar mutlu oluyorlar sanırm. Birlikte oluyorlar. Bir çok masraflara giriyorlar insanlıklarını sergilemek adına. Yada insan olduklarını hissetmek adına. Topluluğa ait olmayı seviyorlar. Bu toplulukla varlık buluyorlar çünkü. tek başlarına kendilerini anlamdıramıyorlar. İnançları bunu engelliyor sanırım.

Neyse müzik diye biraz ritmik gürültü. Öyle sanılıyoruz pistte temposuz rastgele. Mutluyuz yada mutlu olmaya çabalıyoruz. Evet spor bu yaptığımız bence ondan gülümsüyoruz. Hareket ettikçe adrenalin salgılanıyor bünyemizde. kan basıncımız artıyor. Kaslarımızı daha güçlü hissediyoruz. Kendimizi daha gösterişli buluyoruz. Ve biliyoruz ki hep çevremiz tarafından gözlemleniyoruz.

Sonra gece yarısı arabada uyuyoruz yolda dönerken eve. Ayın büyük ve parlak oluşu dikkat çekici. Bir şeylerle bağdaştırmak istiyoruz. Ama bayat ilişkilerimizi atalı çok oluyor dipsiz kuyulara, çıkarmıyoruz taze güzelliklerimizi ay ışığına; kendimize saklıyoruz.

artık üşenmiyorum. Günlük tutuyorum. Evet en son sanırım orta okulda günlük tutmuştum. Açıkçası pek günlükte denemzdi ya ona. İçinde ot börtü böcek taş boya resim gazete küpür bulunmayacak şey yoktu. Gençlik hevesiyle biriktiriyordum yaşadıklarımı. ama daha sonra bir sinir  dalgalanmasıyla hepsini yok ettiğimi hatırlıyorum birde. Arada öyle geliyor bana delleniyorum. Değer verdiğim ne var ne yok yok ediyorum. ve değerlerden arınmış saf bir şekilde rahatladığımı hissediyorum.
Duşa gireceğim az sonra sonra dşarıya çıkacağım. Bir ara kütüp haneye gideceğim. İş görüşmem var birde. sonra neler olur bilmiyorum...

Gece olur uyurum muhtemelen.

Duştan çıktım. Hava sıcak ,güneşli. Çalışmalarım için bir saat kadar sonra evden çıkacağım.

Bir yandan da bir arkadaşımla sohbet ediyoruz internetten. Bakış acılarının farklı olması sonucunda ortaya çıkanları görebiliyorum. Sürekli farklı noktalardan kendi noktanıza doğru yönelmeye çalışıyorsunuz. Eğer gerçeği arıyorsanız; o iki li tartışmada size göre gerçek sizsinizdir. ama karşınızdakine göre o gerçektir. ve sözleriniz hep birbiriniz arasında gidip gelir....

Biraz kırgınlık biraz kötü uyku. Hatta uyuyamama.  Beş dakikalık gel gitlerle geçiştirmek zamanı, uykuyla uyanıklık arasında....

Güne kötü bir başlangıç belki. Ama şimdi hiç de kötü hissetmiyorum kendimi. Yapmam gereken ne varsa bu gün yaptım çünkü. Her günkünden daha dolu, daha planlı ve daha yararlı geçti bu günüm. Çünkü sonsuz sıkıntıma bir çözüm buldum sanırım. Sonsuzluktan kurtardım onu.

Kütüphanenin gizemli masalarındaydım. Herşey net ve belirgin ancak hiçbir şey anlaşılır değildi. Nasıl mı yani? Neden o saat orda muntazam bir şekilde çalışıyordu ? Neden her masanın ışığı aynı parlaklıkta yanıyordu? İnsanlar neden ciddi görünüyorlardı? Nasıl olurda bu kadar çok insanın bulunduğu bir yer bu kadar sessiz olabiliyordu ? İşte herşey anlaşılmazdı. Ama her şey apaçıktı. Ben dedim ya kütüphanedeydim.

 Bir ilkokul çocuğunun bilinçsizliğiyle geziyordum hala hayatı. Özelliklede bu şehri Ankara'yı...