Umudumu tüketmek üzereyim. Tüketiyorum ve sanırım ömrümün sonuna kadar da tüketeceğim ve sonra umutsuz yaşayacağım.. Umut tüketilir mi, kaybedilir mi? Kaybedilen bir şey midir umut? İnsan onu yitirdiğinde yaşamaya devam edebilir mi peki?

Cevabını bilmediğim sorular soruyorum kendime., belki biri cevabını verebilir diye. Cevap veren/verebilen yok çünkü, kimse sorduğum soruları duymuyor. Sorularım ve ben başbaşayız yani. Halbuki her şeyin cevabı vardır hayatta ya da ben öyle bilirim. Gerçi şu anda bir şey bildiğim de söylenemez. İnsan kendinden bıkar mı diye soruyorum kendime. Bazen " evet, bıkar" diyorum, bazen " hayır, bıkmaz" diyorum. Net değil cevabım. An be an değişiyor, sanki değişmeyen bir şey varmış gibi. Heraklitos boşuna mı söylemiş o ünlü sözü?  "Değişmeyen tek şey, değişimdir." Hiçbir şey aynı kalmaz bu hayatta, her şey yenilenir ve eskir, her şey değişir, hiçbir şey bizim bıraktığımız gibi değildir ve baktığımız gibi de değildir.

Sorularım var cevabını beklediğim. Hâlâ umutla bekliyorum cevabı verilmemiş sorularımın cevaplarını. Birisi, bir kişi mutlaka cevabını verecektir diye. Umudumu kaybetmekten korkmadan umutla bekliyorum. Bir gün mutlaka...

Bu yazıyı yazarken Vivaldi'nin "Dört Mevsim"ini dinliyorum. İnsan da tıpkı "dört mevsim" gibi.... Bir bakıyoruz yaz gibi sımsıcak bir gülümseme, bir bakıyoruz ilkbahar gibi heyecanlı hâller sanki içinde bir kuş varmış da uçmak, kanatlanmak istiyormuş gibi, bir bakıyoruz sonbanar gibi hüzünlü ve yapraklarını döken bir ağaç gibi ve bir bakıyoruz kış gibi soğuk, mutsuz ve umutsuz. Başımıza gelen bütün olaylar, izlediğimiz filmler, dinlediğimiz şarkılar, okuduğumuz kitaplar hepsi ama hepsi bizim için değil mi? Bizi anlatmak için... Bazen kelimeler bile kifayetsiz kalsa da her şey bizi bize anlatmak için var.

Dün gece "Duvak" filmini izledim. Filmde Kitty ( Naomi Watts), kocasına " Biz insanız, öngörülemeyiz, hatalar yaparız." diyordu. Doğru... İnsan hiçbir zaman öngörülemez, ne yapacağı belli olmaz, hatalar yapar, belki aynı hataları tekrarlar ama, bilinemez. Ne garip mahlûklarız Allahım! Çözemiyorken kendimizi çözmeye çalışıyoruz kâinatın sırlarını.  Özdemir Asaf diyor ya : "Bahçesinde dal olamayanın biri girmiş bahçeme ağaçlık taslıyor." Sen de bize bakıp böyle söylüyorsundur belki de, kim bilir???  

Artık kendimi çekemez oldum. Yaptığım her şeyi ama her şeyi sorgular hâldeyim. İçimde hep bir şüphe... Yaptığım herhangi bir şeyin kötü olabilme düşüncesi beni mahvediyor. İşte böyle zamanlarda yaşayasım yok. Galiba benim...

Bir hikâye okudum bugün. Çok güzeldi hikâye. Bir bilge ile köpeği anlatıyordu. Susayan köpek gölete kadar gidiyor ve su içmeden geri dönüyor, bunu gören bilge düşünmeye başlıyor köpeğin neden su içmediğini? Şu sonuca varıyor: köpek gölette kendi suretini görüyor ve korkuyor ve bu sebeple su içmeden oradan kaçıyor. En sonunda artık dayanamıyor ve kendini gölete atıyor, kana kana su içiyor.

Hikâye korkularla ilgiliydi. İnsanın korkuları... İnsanı eylemsizliğe sürükleyen korkuları... Benim de kokularım var beni sürekli sınırlayan, elimi kolumu bağlayan. Korkularımla yüzleşirsem her şey daha iyi olacak ama yüzleşemiyorum sanki. Yüzleştiğimde neler olacağını bilememenin verdiği tedirginlik ve tekrar korku. İçimdeki zincirleri bir kırabilsem her şeyi yapacağım o zaman. Ben neden bu kadar korkuyorum? Neden elimden bir şey gelmiyor, gelmeyecek diye düşünüyorum? Hâlbuki bir insan her şeyi yapabilir, insanım ben en nihayetinde... Her şeyi yapabileceğimi içimde bir yerlerde hissedebiliyorken ve biliyorken yapamayacağımı düşünüyorum. Ne kadar korkak olduğumu anlıyorum. Basiretsiz, cesaretsiz... Kırılaçakmışım gibi hissediyorum en ufak bir şeyde. Hâlbuki kırılmadan, parçalanmadan büyüyemem, Korkularımı yenemem. Korkmamam lazım hem de hiç ve her şeyi yapabileceğime dair umudum olmalı yoksa yaşayamam...

"Ben, Olric; düşmeseydim düşlerimin sırtından zaten inecektim." diyor Oğuz Atay. Ne kadar güzel söylüyor düşlerinin sırtından inmeyi. Düşler... Bir gün bırakırlar mı insanoğlunu ya da insanoğlu düşleri bırakır mı? İner mi sahiden onu taşıyan düşlerin sırtından ya da gerçekten var mıydı düşlerin bir sırtı? Biz başımızı yaslayabiliyor muyduk ona? Hiç korkmadan, düşmeden ve sadece onlara tutunarak yaşayabiliyor muyduk?

Ne olacak benim bu hâlim? Hep canımı sıkıyorum başka bir şey yok. Çok bunaldım, gerçekten. Ne yapacağını bilmeyen insan olur mu? Oluyor işte. Ben böyle olacağımı hiç düşünmemiştim. Ne berbat bir şey evde oturmak, hiçbir şey yapamamak ve sadece beklemek. Neyi beklediğini bilmeden... Hayatım böyle geçsin istemiyorum, beklemek istemiyorum. Her şey bir anda olsun ve bitsin istiyorum. Tıpkı ölüm gibi... Her şey bir anda gerçekleşecek ve sonrası sonsuz bir huzur.... İşte buna ihtiyacım var, o sonsuz, ucu bucağı olmayan huzura...

Benim derdim insan olmakla ilgili. Ne garip varlığız biz. Nedir insan diye sorsak kesin ve net cevap alamayız. Hayatta her şeyi tanımlamakla meşgul olan insanlar sıra insanın tanımına gelince sus pus oluyorlar. Neden, niçin? İnsan için sadece düşünebilen varlık diyorlar. Bu kadar mıyız biz? Üç kelime bizi anlatabiliyor yani. Bizim gibi çetrefil, iç dünyası karmakarışık hâle gelmiş varlıkları yalnızca üç kelime anlatabiliyor. İnsan, insan olabilmek ne demek? Hepimizin bir bedeni ve ruhu var, peki, bu yeterli mi insan olabilmek için? Bize "eşrefü'l-mahlûkât" diyorlar. Yaratılmışların en şereflisi. Eşrefü'l-Mahlûkât olan bizlerse savaşıyoruz, kan döküyoruz, dövüyoruz, sövüyoruz, aç bırakıyoruz ama insan olamıyoruz. O kadar kolay değil demek ki insan olmak... Sadece ruh- beden yetmiyor. Daha fazlası gerekiyor...

Özdemir Asaf diyor ya "Bir kelimeye bin anlam yüklediğim zaman sana sesleneceğim" diye, sözcükler anlamını yitirdi artık; hükümsüzler. Hiçbir şeyin hükmünün kalmaması gibi... hayat dediğimiz şey koca bir boşluktan mı ibaret acaba? Ne olacağını, nasıl olacağını bilmediğimiz sadece anlardan mı ibaret hayat? Hayat sürprizlerle dolu derler ya bunun her an başımıza ne geleceğini bilmememizle bir alakası olabilir mi? Bana kalırsa öyle. Biz, bizim için neyin yazılı olduğunu bilmiyoruz, sadece yazılanları zamanı geldiğinde yaşıyoruz. Ummadığımız bir şey yaşayınca da hayat sürprizlerle dolu diyoruz.

Şu anda bana "kendini ifade et." deseler, kendimle ilgili söyleyeceğim üç kelime olur: Dipte, sonda, depresyonda. İnsan o melun hale gelince böyle oluyor demek ki. çıkamıyorum bir türlü bu ruh hâlinden, çıkmak için çaba saf ediyor muyum onu da bilmiyorum. Hasbelkader yaşayıp gidiyorum. Her gün bir önceki gibi, değişen tek şey günün adı. Halbuki, "Değişmeyen tek şey değişimdir." ama, bende bu söz hükmünü kaybediyor. Bir hükümsüzlük durumu yani...