Eskilerde en önemli haberleşme aracı "Mektup" idi.

Postacı dört gözle beklenirdi.

Şarkılar söylerdik:

Bak postacı geliyor selam veriyor

Herkes ona bakıyor,merak ediyor. .

Çok teşekkür ederim postacı sana ,

Çok sevinçli haberler getirdin bana.

Bugün artık bu kadar darılmayınız,

Yarın yine gelirim hoşça kalınız

Haydi git,güle güle uğurlar olsun,

Ellerin dert görmesin,kısmetle dolsun

*
Şimdi ne postacının bir anlamı kaldı ne de mektupların...

Jetonlu telefon klübelerine gidip sevdiklerimizi arardık...

Bazen sinir olurduk; jeton atardık, jeton aşagıdan geri düşerdi...

Jetonun o cılınk sesini bile özledim.

Şimdi her cepte telefon,

Her evde televizyon.

*
Dün gibi hatırlıyorum annemin posta kutumuzdan çıkarıp okuduğu mektubu...

Dayın Alamanyalardan mektup yollamış.

Bak okuyayım ne yazmış...

İçinden de bir fotoğrafı...

Siyah beyaz, kar altında çekilmiş bir fotoğraf.

Arkasında biricik yeğenimizin doğum gününü kutlarız el yazısı...