Aklıma ara ara Romalı Düşünür Seneca nın sözü gelir:

"Ey yaşam senin bunca değerli oluşun ölüm sayesindedir."

Gerçekten öyle midir?

İnsanın ölümsüz bir canlı olduğunu düşündüğümde, işin içinden çıkılmaz bir hal halıyor.

Hiç ölmeyecek olduğumu bilsem, belli zamandan sonra hiç birşeyin anlamı kalmayacak. Ne okuduğumuz kitapların ne nefes aldığımız havanın ne de taradığımız saçlarımızın.

Acaba insan öldürülmeye dayanıklı bir canlı olsa, öldürme teşebbüsünde bulunanlar bile öldüremese hırslar insanları hangi yöne çeker?

Her gün bu kadar acı ölüm haberleri karşısında nasıl haberler bizi bekler?
*
Bazende Livaneli 'nin halen sakladığım köşe yazısında izlediği bir belgesel üzerine yazmış oldukları gelir aklıma:

"65 milyon yıl önce ölmüş olan bir dinozorun iskeletini bulmuşlar.

Kafasında, ölümüne neden olan bir yara izi varmış.

Şimdi bilim adamları hummalı bir çalışmayla, dinozordaki bu yaranın nasıl oluştuğunu anlamaya çalışıyor.

Acaba başka bir dinozorla kavga ederken mi yaralanmış, yoksa başını bir yere mi vurmuş?

Bilim adamlarının bu merakına saygı duymamız gerekiyor.

Onlardaki bu merak olmasaydı, bugünküyle karşılaştırılamayacak kadar geri bir dünyada yaşıyor olacaktık.

İşin bu yanını hiç unutmamakla birlikte benim aklım, dinozorun son gününe takılıyor.

Belki de bir et parçası için kapıştı başka bir dinozorla, belki bir dişi yüzünden ölümcül kavgaya girdi.

Gözü bir anda karardı ve hiçbir şey düşünmeden öfkeyle saldırdı.

Şimdi kafası bir laboratuvardaki masanın üzerinde duruyor ve bir takım insanlar röntgenini çekerek onun son gününü tahmin etmeye çalışıyor.

65 milyon yıl sonradan baktığımızda dinozorun dertleri ne kadar küçük görünüyor değil mi?

65 milyon yıl sonra, bizim dertlerimiz de öyle görünecek. "
*
Bazende yolda yürürken gördüğüm eğlenceli grupları düşünür, aklıma kilometrelerce uzaklıkta başka bir mekan takılıverir. Bazende en süslü yemeklerle donatılmış masalarda yemek yerken, kıyıda köşede kalmış ve bir kuru ekmek ile karnını doyurabilecek insanlar gelir aklıma.

Kısacası bazen çok şey gelir aklıma...

Eskilerde en önemli haberleşme aracı "Mektup" idi.

Postacı dört gözle beklenirdi.

Şarkılar söylerdik:

Bak postacı geliyor selam veriyor

Herkes ona bakıyor,merak ediyor. .

Çok teşekkür ederim postacı sana ,

Çok sevinçli haberler getirdin bana.

Bugün artık bu kadar darılmayınız,

Yarın yine gelirim hoşça kalınız

Haydi git,güle güle uğurlar olsun,

Ellerin dert görmesin,kısmetle dolsun

*
Şimdi ne postacının bir anlamı kaldı ne de mektupların...

Jetonlu telefon klübelerine gidip sevdiklerimizi arardık...

Bazen sinir olurduk; jeton atardık, jeton aşagıdan geri düşerdi...

Jetonun o cılınk sesini bile özledim.

Şimdi her cepte telefon,

Her evde televizyon.

*
Dün gibi hatırlıyorum annemin posta kutumuzdan çıkarıp okuduğu mektubu...

Dayın Alamanyalardan mektup yollamış.

Bak okuyayım ne yazmış...

İçinden de bir fotoğrafı...

Siyah beyaz, kar altında çekilmiş bir fotoğraf.

Arkasında biricik yeğenimizin doğum gününü kutlarız el yazısı...