Dileklerimize son bir kandil yakıp akasya ve yaseminleri ateşe vereceğiz birazdan. Keskin kokuların ciğerlerimizi yaktığı son limandan uğurlayacağız sevdiklerimizi. Bilmez misin sızlayan acıların, halen dökülebilen birkaç yaşın yüzü suyu hürmetine dönüyor dünya.

Kadınların merhametlerine yenildiği zamanlar vardı, erkeklerin kendi galibiyetleri altında ezildiği. Yaz bahçesi kokan aşklar vardı ve hüzün en çok gözlere yakışırdı.Aşklarına yenilen öyküler hatırlıyorum, bir de mağrur yolculuklar.

Sonrasında ihanetten, yargı ve bedelden konuşur oldu öğrenmişler. Birkaç kelimeyle dünyayı yakmak mümkün değildi ama birkaç kelime yüzünden yanan hayatların bir otel hatırasında zaman soğutmasına bırakıldığını hiç unutmadım. İşte dileklerimiz de yanacak az sonra, yaz bahçelerini ateşe vereceğiz. Uçabilmeyi özgürlük saymıştık bir zamanlar ve ne çok imrenmiştik. Çok sonra fark edecektim; uçabilmek diğer tüm ihtimalleri yok sayabilmekle mümkündü ve nedense hep düşmekten korkarak büyütülmüştük.

Aynı şarkının notalarında bekleyerek gelmiyor geçen günler. Bir yaz mevsimi, birkaç gün batımı, terli ve yapışkan saatler hayatlarımıza bir masal gibi dokundu ve geçti. Her mutluluk gibi kısaydı. Işığım; dönüp durduğum hep aynı karanlık artık. Bir mevsim ve bir ada yokluğa karışacak az sonra ve sen hiç olmamışsın gibi, yaseminler hiç açmamış gibi, unutarak kaybolacak... Bir çağ hep böyle kapanır değil mi? Kendine bile duyurmaz bittiğini.

İçimdeki tüm sözleri, hep değerli bildiklerimi ve seni bırakıyorum şimdi. Miş-li geçmiş bir zaman gülümsemesi ve emanet olarak. Hani dinleyeceğini bilsem -iyi bak e mi- diyeceğim kadar değerli. Ne tuhaf, bir yasemine yüzlerce sözcük yazabiliyorsun, ama tüm yasemin bahçelerini yaksan tek kelime etmiyor. Akasyalarsa bildiğin gibi, hep mağrur...