Dil; bazen gönlün her istediğinin dışından akar, tersine koşar, aksine eser... Her şeyi geride bırakıp uzaklaşmak isteyenlerin değil de kalmak istediğini söyleyemeyen aşkların cümlesidir bazen “Ben gidiyorum”
Bir kar tanesiyim ben, hiç özel olmayan. Sadece tüm taneler kadar beyaz, köşeli ve soğuk...
Kelime bulmak, cümle yaratmak ve hissettiğim sevgiyi harflere bindirip sayfaya yüklemek çok zormuş, sevgi büyüdükçe anlatılması imkansıza dönüyormuş meğer. Yazdığım her şeyi siliyor ve düşünmeye çalışıyorum, en uygun en yüce kelimeyi seçmeye çalışıyorum, olmuyor. Yetmiyor…
Ben kimsenin Yalancı Çoban'ı değilim! Sadece yalancı bir çobanın eseriyim...
Meğer cennete giden yol Nevşehir’e yaklaşık 200 kilometre uzaktaymış.
Ankara’ya gitmek için tüm vesaitler dolu… Bu saatten sonra kendi aracınız yok ise ancak yürümek durumundasınız… Yürümekten korkan; bu yola hiç çıkmasın zaten arkadaşlar…
Kısa bir an gördüm televizyonun ekranında şeklini, şemalini. Şimdi unuttum gitti neye benzediğini. Unutamadığım yüreğimde bıraktığı görüntüsüydü.
Unutulur gibi de değildi yani!
Bir farklılık; belki azlık belki çokluk.
Öyle bir şey olmalı ki, bende olmasa bile varolan. Öyle bir parça bulmalıyım ki çözüme atılan düğümleri kesip yok edecek ve tabloyu gözler önüne serecek.
Eğer İnsanca yaşamak istiyorsak ne zaman DUR diyeceğimizi bilmemiz gerekir.
Hayatımın uzun bir dönemini okuyarak harcadım. Harcadığım devlet tarafından da kabul edildi nihayet Çünkü Özel okullarda değil Devlet Okullarında okudum.
Son gidişin olur umarım eski sevgili diye el salladım ardından ona göstermeden. Çünkü her dönüşün beni de senin kadar yaralıyor.
Hayatın her basamağında bir denklemin parçası gibidir insanoğlu, / Rakamların yaşantısı ile sarsılır
Avrupa’nın biraz uzağında, Asya’nın hemen başında, yeşil, büyük, güzel bir ülke varmış. Üç tarafı sularla çevrili bir yarım adaymış aslında ve içerisinden birde deniz geçermiş bu ülkenin.
O kanatlar ile uçmak şansına tekrar sahip olsak biz ölümlüler, nereye doğru kanat çırpardık acaba?
Tüm enerjiyi bir anda tükettikten sonra elde kalan bir yokluğa yenik düşmenin hikayesi.
Beklentileri azaltılmış bir hayat içerisinde tatmin olmak daha kolay olmaz mı?
Özleteceksin kendini ve sık sık anımsatacaksın beynimde ki hayalin ile. Buharlı bir cama yazılmış yazılar gibi , üzerin silinse bile cam her buğulandığında tekrar belireceksin...
bence , hayatlarımızın sorumluluğunu elimize aldığımız andan itibaren , suçlayabileceğimiz kimse kalmamış demektir.Sizce?
1972 İstanbul doğumluyum. Kendimi bildim bileli yazı yazmak büyük bir zevk olmuştur. Paylaşmanın keyfini İzedebiyat ile öğrendim. Teşekkürler...
İstanbul
Çok fazla devrik cümle kullandığımı biliyorum ama yazının sadece gerçekten anlamak için okuyanlara yazılmasından hoşlanıyorum.
Okuyanın kuracağı benzerlik önemli olacaktır.
