UNUTULDU

gözlerim alışkın artık
boşluklar ve öyle
mezar karanlıklar
görmeye
                     sen ben o biz
                     başkaları  
                     ve daha
güneşleri kapkara görmekle
ne bilinçlerimizde esintiler
bıraktık
ne de en sevdiğimiz
elma bahçelerinde bir pembe
en kötüsü
yapraklara/ bir güz bitiminde
          de olsa/
özlem yüklü olduk katar katar
                    sen ben o biz ve daha
                    başkaları
                    de ki milyonlarcası
öylece
beklemelerimizi
bu boşluklar ve karanlıklar ortasında
neye kuracağımızı
şaşırdık

PARKTA SONBAHAR

Taflanın yaprakları arasında örümcek ağları zaman zaman parlayan çizgilerle ortaya çıkıyor, güneşin ışıkları vurdukça. Hafiften de bir esinti var, kurumuş yaprakları oradan oraya kararsızca savuruyor. Uçuşan böcekler de,sanki esintiye karşı koymak istercesine uçup uzun kavisler çizerek geri dönüyorlar  yaprakların arasına...

Kimi zaman vızıldayan bir muştu arısı sarı çiçeklerin arasından görünürken günün artık eskidiğini görüyor, kuşların sesini aramaya başlıyorum sanki. Oysa yaklaşan akşamla birlikte kuş sesleri de kaybolmuş gibi...

Arada bir yükselen insan sesleri geliyor parkın içinden, sonra şarkıların son dizeleri gibi yavaşça uzaklaşarak bir yerlere gidiyorlar...

Evlerin, ağaçların arasından ufukta bir parça deniz görünüyor, ama kokusunu serinliğini de duyumsamak istiyorum. Havada deniz kokusunu ve serinliğini arıyorum, var mı bilemiyorum...

Yerlere bakıyorum, karıncalar yok. Artık, kış geliyor, anlıyorum...

17.10.2007